Που φύτρωσε στις παρυφές του χρόνου.
Στα ορεινά ανάγλυφα με το ελάχιστο χώμα
συνομιλώντας με το ανίκητο φως.
Να φοβάστε στη ζωή σας τις κατηφόρες
και στις αποφάσεις σας τα εύκολα ναι.
Προχωρήστε αγνοί και ταπεινοί
προς τον κήπο του εμείς
αφήνοντας πίσω την έρημο του εγώ.
Να προσπερνάτε όσους αλυχτούν τις νύχτες
τις σκέψεις των μετρίων
και των δειλών τις υπεκφυγές.
Στου πόνου το σχολείο πάντα φοιτούν οι δυνατοί.
Οι αιχμάλωτοι στα πάθη είναι νικημένοι.
Να ασπάζεσθε τα δάκρυα των υπερηλίκων.
Να μεταλάβετε τη γνώση των προγόνων
με φυλαχτό σας του Λόγου το αντίδωρο.
Φυτρώνοντας στο παρελθόν κερδίζουμε το μέλλον.
Πίνοντας φως γίνομαι άστρο πάντα να μ’ έχετε οδηγό.
Σπύρος Ζαχαράτος
Ποιητής
Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Από τη συλλογή “Ερήμην, Ερημία”.
Αναμένεται από τις εκδόσεις “Οδός Πανός” του εκλεκτού ποιητή Γιώργου Χρονά
