και χάνομαι στα σκοτάδια της αβύσσου;
Το μόνο που μου απόμεινε, είναι η ποίηση
μα δεν την αντέχει λέει ο κόσμος
είναι ένα όνειρο ακριβό
που σ’ ανταμείβει με δάκρυ.
Κι έτσι, το δρόμο της μοναξιάς θα ακολουθήσω
στους βράχους των κάβων
παρέα με γλάρους
και μουσκεμένα ποιήματα.
Θεέ μου, την κάθε μου ελπίδα
σε σένα αφήνω.
Μην με εγκαταλείπεις
την ώρα που τα φεγγάρια
χάνουν την λάμψη τους
και της ψυχής μου ο ήχος
εκπέμπει βοήθεια.
Όλα κάποτε υποτάσσονται
στο πικρό τραγούδι της Περσεφόνης!
Μόνο η ποίηση μένει ανέπαφη
στην ανέμη της μοίρας!
Μικρόνοια των ανθρώπων
που συνεχίζεις να μ’ απειλείς χρόνια
και με το δάχτυλό σου με δείχνεις
γιατί τη βόλεψή σου την τάραξα
έλα να σου χαρίσω κάτι
γαλάζια βιβλία της ποίησης
ξεπληρωμένα με δόσεις
να βρεις στην ολονυχτία του Αποσπερίτη
κάτι ψυχούλες ανάλαφρες
που αναπνέουν μονάχα
μ’ αλήθεια και φως!
Θεόδωρος Σαντάς
Μαθηματικός - Ποιητής
Από την Ποιητική Ανθολογία – Αφιέρωμα στον Κ.Π.Καβάφη
(Εκδόσεις ΣΑΡΤΙΝΑΣ – Θεσσαλονίκη 2013)
