Η μαμή με την παλάμη χτύπησε τις πατούσες σου και
το φαλακρό σου κλάμα
πήρε τη θέση του ανάμεσα στα στοιχεία τα άλλα.
Ηχώ απ’ τις φωνές μας μεγεθύνουν τον ερχομό σου. Νέο άγαλμα.
Σ’ ένα μουσείο παγερό η γύμνια σου
ρίχνει σκιά στη σιγουριά μας. Στεκόμαστε ολόγυρα κενοί σαν τοίχοι.
Δεν είμαι περισσότερο η μάνα σου
απ’ όσο ένα σύννεφο που αποστάζει ένα καθρέφτη για ν’ αντι-
φεγγίσει τον ίδιο του αργό
αφανισμό απ’ του ανέμου το χέρι.
Όλη νύχτα η αναπνοή σου
τρεμοσβήνει ανάμεσα στα πλακουτσωτά ροζ τριαντάφυλλα.
Ξυπνώ ν’ ακούσω:
Μια θάλασσα μακρινή κινείται μες στ’ αυτί μου.
Μια φωνή, και παραπατώντας σηκώνομ’ απ’ το κρεβάτι, αγε-
λάδα βαριά κι ανθισμένη
μες στη βικτοριανή νυχτικιά μου.
Το στόμα σου ανοίγει καθαρό σαν της γάτας. Το τζάμι
ασπρίζει και καταπίνει τα μουντά του αστέρια. Και τώρα δοκιμάζεις
μια φούχτα νότες που ‘χεις,
τα καθαρά φωνήεντα υψώνονται σαν μπαλόνια.
SYLVIA PLATH
Ποιήτρια (1932-1963)
Από την Ποιητική Συλλογή «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ»
(Επιλογή-Μετάφραση: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ – ΡΟΥΚ
Εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία (1983)
