και μ’ όλα τ άστρα θα φωτίσω
του κόσμου τη μαύρη νυχτιά.
Θ’ απλώσω τα ξανθά μαλλιά σου
μες στο σκοτάδ’ όλης της γης
όψη να πάρ’ απ’ τη ματιά σου
χρυσόχρωμης ανατολής.
Στα στήθη σου θε να φυτέψω
μιάν ανθισμένη μυγδαλιά
και θ’ ανεβώ γοργά να γνέψω
στην άνοιξη να ’ρθεί κοντά.
Σαν έρθει και τη συναντήσω
τούτα τα λόγια θα της πω:
- Με σένα πια θέλω να ζήσω
σε όνειρο αληθινό.
Πόσους χρόνους σε περιμένω!
Πώς σε ζητάω το φτωχό!
Τώρα που ήρθες πάλι τρέμω
μην και μ’ αφήσεις μοναχό.
Γιάννης Τσώλης
Συγγραφέας - Ποιητής