κάθε δωμάτιο να δω
σε κάθε γωνιά να ζήσω.
Στο παλατένιο σώμα σου
πίνω νερό –να δροσιστώ,
με ζάλισες και μέθυσα
το λογικό μου έχασα
και δεν μπορώ για να το βρώ.
Στο κέντρο κοντοστάθηκα
ακούω την καρδιά σου
βρίσκω το κόκκινο χαρτί
που γράφεις στα όνειρά σου
με δένεις πιο κοντά σου.
Μια ζωή κι αν περπατώ
τον έρωτα κι αν ψάχνω
το παλάτι σου κρατάς ερμητικά
κλειστό-δικό σου είναι λάθος
χάνεις εσύ το πάθος.
Βγάλε απ΄τα παράθυρα
τα κάγκελα αμέσως
τις πόρτες άνοιξε μετά
ο ήλιος να τρυπώσει
να σου ζεστάνει την καρδιά
ν΄αρχίσει να ξανακτυπά.
Απ΄το άρωμα των λουλουδιών
του κήπου να μεθύσεις,
τον έρωτά σου τον τρελό
να βρεις και να ξυπνήσεις
μαζί μου για να σμίξεις.
Σοφία Παπαδοπούλου
Ποιήτρια
