Το βότσαλο που κύλησε απ’ του βυθού τα σκοτεινά λιβάδια
και ρουμπίνι του νοτιά κρεμάστηκε
στων αστεριών τη μαρμαρυγή,
αλίμονο, το ξέρω πως δε θα βρω,
μέσα σε κρυφούς λειμώνες,
της μακρινής αναζήτησης μύστης,
θαλασσοπόρος σ’ ωκεανών ανύπαρκτων τις δύνες.
Το λάγνο φιλί του ανέμου
στο τρυφερό κορμάκι του κυκλάμινου,
στων μακρινών, ταξιδιάρικων νεφών τον ιστό αποζητάω
ν’ αγγίξω,
με της ψυχής μου την αφή,
για ν’ αφουγκραστώ
το σαγηνευτικό τραγούδι του μικρού αστερία
εκεί στων φυκιών την απατηλή πολιτεία.
Μακριά μ’ ένα δεμάτι δεντρολίβανο φλογοβόλο,
βαδίζει η ψυχή μας ,
του κόσμου στήριγμα,
του σύμπαντος επαίτης.
Κι από ψηλά, από του ήλιου τους πυρσούς αγκιστρωμένη,
καίγεται και λιώνει,
κερί αναστάσιμο,
τις ρωγμές τις αδιόρατες να κλείσει.
Αχ με τι τριαντάφυλλα ,
με τι ρουμπίνια της αυγής
θα κάρφωνα,
ρομφαία διάπυρη, τη σκοτεινή τη σκέψη μου,
στα διάφανα τα στήθια της ψυχής μου!
Με γιορτινό τραγούδι θα σε καλωσόριζα
της μοίρας μου ευλογημένο ριζικό,
αν ο άνεμος μ’ έπαιρνε μια νύχτα,
ταξιδευτή στο φτερωτό του άρμα.
Δεν υπομένω άλλο το χώμα!
Δε με κρατούν τα φύλλα της τριανταφυλλιάς.
Τα πέταλα τα ρόδινα των σύννεφων αποζητάω!
Να ταξιδέψω θέλω μεσοπέλαγα,
με τ’ άλμπουρα και τα πανιά μου όρτσα.
Ν’ αγγίξω μια στιγμή μονάχα το σκίρτημα
απ’ του βλεφάρου το βήμα,
σύντροφος να γίνω στο μικρό γιασεμί,
τη στιγμή που στέλνει στο άγνωστο,
το μακρινό το πέρασμα
το ύστερο φιλί,
πίσω από τη ματωμένη θάλασσα των ηλιαχτίδων,
το δειλινό που δε θα ’ρθει αποζητώντας.
Νίκος Ταβουλάρης
Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
1oν Βραβείο διαγωνισμού της ΠΕΛ στους Δελφούς το 1998
