σα σκύβω ευλαβικά στα σπασμένα μάρμαρα
ή στις κιτρινισμένες πλάκες,
τις σπαρμένες παντού στο τοπίο μου.
Στα χιλιάδες αγγεία και τα αγαλματίδια
που ανασαίνουν μετά από χιλιετίες
κάθε που σκάβω για να θεμελιώσω κάτι!
Και γιατί να ανησυχώ για την προγονολατρεία μου;
Και γιατί θα πρέπει να ενταφιάσω την μνήμη μου
να συγκεντρωθώ στο παρόν και στο μέλλον;
Πόσους ανθρώπους ξέρετε να είναι
Ευτυχισμένοιόταν πάθουν αμνησία;
Γιατί οι γείτονές μου ανησυχούν
για την αγάπη μου προς τους φιλόσοφους
ή προς τους ποιητές του λαού μου;
Γιατί κρατούν καταχωνιασμένα
τα κείμενα των παππούδων μου
σε αποθήκες και σε κελάρια;
Λέτε να τα φοβούνται σαν το παλιό κρασί,
που δεν το κυκλοφορούν
γνοιασμένοι μην τρελάνει η θεία δύναμή του;
Είναι λοιπόν τόσο απειλητική
η δύναμη αυτής της αλήθειας;
Λένε… κι εγώ ερωτώ:
Μήπως ο προγονικός Λόγος
κάποτε θα κυκλοφορεί σε C.D.
ή στο Internet παραποιημένος;
Σκέφτεστε αυτό που σκέφτομαι;
Την πιθανή αλλοίωσή τους;
Πώς παγώνω!
Ύστερα βγαίνουν καινούργιες ιδέες,
σαν εκείνη να δανείσω όνομά μου
σε τρίτους άσχετους.
Πιστεύετε ίσως ότι κάποιοι
πολιτισμένοι… αν και άσχετοι θα πρέπει
να προσέχουν την απαχθείσα κληρονομιά
που βίαια απόσπασαν
από τα ιδιόκτητα των παππούδων μου;
Και δεν ξεχνώ τις χαμένες πατρίδες μου…
Γιατί θέλω να πω με τον τρόπο μου
πως δε θα επιτρέψω στους σφετεριστές
του χωραφιού μου, να το διαμελήσουν.
Μήπως θα πρέπει ακόμη να ζητώ συγγνώμη
για τη διαλεκτική ποικιλία στη γλώσσα μου
ή ίσως για την ιδιομορφία της;
Για το γλυκόλαλο τραγούδι του λαού μου
ή την ποικιλία των ενδυμάτων του;
Θα πρέπει ν’ αγωνίζομαι να διατηρήσω
την ωραιότητα του ήθους και του έθους μου;
Ή μήπως τελικά θα πρέπει ως πολίτης του πλανήτη
ν’ αποβάλλω τις ιδιαιτερότητές μου;
Ίσως και να πρέπει να συγχωνευτώ αντί να ξεχωρίζω!
Τι άραγε φοβούνται οι υπερπολιτισμένοι
φίλοι τέλος πάντων;
Το σάρωμα των πολιτισμών… το σβήσιμο της γλώσσας
η χαλιναγώγηση που μου επιβάλλεται αργά και σίγουρα
με τη λέξη εξέλιξη και το αίτημα αναπροσαρμογής
στη νέα τάξη των πραγμάτων, μ’ αρρωσταίνουν…
Αιτήματα που μασκαρεμένα προσπαθούν
να εκμεταλλευτούν τις επίγειες ανάγκες μου
της επικοινωνίας μου, πολιτισμένου ανθρώπου.
Τι φοβούνται επιτέλους όλοι αυτοί
που προσπαθούν ύπουλα με τη διαίρεση
να κανονίσουν τις δουλειές τους
και τα συμφέροντά τους;
Θα φοβόνταν άραγε αν πήγαινα στην Αφρική
και εκμεταλλευόμουν κάποιους…
στη Ρουάντα, στο Ιράκ ή… ή…ή…
Θεέ και Κύριε… Έγινε κατάληψη της ζούγκλας μας
από τα αγριότερα αιμοδιψή θηρία που γνώρισε ποτέ!
Κι εγώ στεναχωριέμαι αν πρέπει να ζητώ συγγνώμη
για τον Σωκράτη… τη Σαπφώ…
Pipina Elles
Ελληνίδα Ποιήτρια – Ζωγράφος
Από την ποιητικήΣυλλογή, Μνήσθητί μου Κύριε, Σύδνεϋ 2000