Θέλω να πω ένα τραγούδι Το πάθος το αιώνιο
Θέλω να πω ένα τραγούδι Του Κάλβου και του Σολωμού
για μια κομμένη αναπνοή τα λόγια θα σου ψάλλω
να ’ναι σαν κόκκινο λουλούδι κι ένα λουλούδι του γκρεμού
και σαν την άπονη ζωή στο πέτο θα σου βάλω
Να ’χει κραυγή σαν του Λευτέρη Και θα ναι το Ιόνιο
για όσους μείναν αμανάτι το πάθος το αιώνιο
να ’ναι σαν δίκοπο μαχαίρι σε κόλπους κι ακρωτήρια
που ’χουν στον κόρφο οι φευγάτοι θαύματα και μυστήρια
Θέλω να πω ένα τραγούδι Τα λόγια του Σικελιανού
για κάποιο άστρο της αυγής να τα ’χεις για κειμήλιο
να ’ναι σαν κόκκινο λουλούδι με χίλια τρέχω με το νου
να πάψεις να αιμορραγείς να βρω αγκαλιά και ήλιο
Βαλαωρίτη, Μαραμπού
θέλω να καταλάβεις
του δειλινού μου του θαμπού
δάκρυ να μεταλάβεις
β1 β2
Τα παιδιά των μπαλκονιών Κοντά στο τζάκι
Πονώ για τα παιδιά των μπαλκονιών Μες στης ψυχής το άβατο
που δεν μπορούν να παίζουνε με χώματα εμπήκες κάποιο Σάββατο
που δε θα δουν φτερά χελιδονιών απ’ τον καημό μ’ απάλλαξες
και της αυγής πεντάμορφα τα χρώματα και τη ζωή μου άλλαξες
Τώρα μας πνίγουν οι κεραίες Κοντά στο τζάκι
και τα πουλιά πετάξανε θα σου πω
κοίτα να δεις τις προκυμαίες για κάτι χρόνια
τη θάλασσα αλλάξανε για την Ιθάκη
που αγαπώ
Πονώ για τα παιδιά των μπαλκονιών και της Κεφαλονιάς τα χελιδόνια
που βλέπουν απ’ το χάρτη τα Επτάνησα
που δεν ακούν τραγούδι αηδονιών Με όρο απαράβατο
κι ούτε θα βγουν στους δρόμους που σεργιάνισα με ξύπνησες το Σάββατο
σε ήχο πλάγιο δεύτερο
να ’μαι πουλί ελεύθερο
γ1 γ2
Ξανά απ’ την αρχή Τα παιδιά της αρετής
Ξανά απ’ την αρχή Οιωνοσκόπος, Διόνυσος και Ποιητής
κάνω μια προσευχή γυρνώ στους δρόμους και γυρεύω τις αιτίες
να γίνεις ένα άστρο κάποιο βράδυ Πού έχουν πάει τα παιδιά της αρετής
Ξανά απ’ την αρχή κι εγώ τα ψάχνω τρεις πικρές δεκαετίες
εγώ και η βροχή
γεμίζουμε του κόσμου το πηγάδι Χρησμούς διαβάζω στις κορφές
πάπυρους υπογράφω
Παντέρημο πουλί Κι απ’ των αρχαίων τις γραφές
αυτό που μ’ ενοχλεί δυο λόγια αντιγράφω
αγάπη τι θα πει Να τα ’χεις για κειμήλιο σου
δεν έχεις μάθει ν’ ανάβουνε τον ήλιο σου
Παντέρημο πουλί
αυτό που μ’ ενοχλεί Οιωνοσκόπος, Διόνυσος, Πραματευτής
ότι έμαθες τον κόσμο απ’ τα λάθη γυρνώ στους δρόμους και χαρίζω την ψυχή μου
Πού έχουν πάει τα παιδιά της αρετής
Ξανά απ’ την αρχή κι όποιους αγάπησα δεν είναι πια μαζί μου
διαβάτες μοναχοί
τη μέρα που θα ρθεί την ευλογούνε
Ξανά απ’ την αρχή
μέσα μου αντηχεί
τραγούδι που τα μάτια σου θα πούνε
δ1 δ2
Οι παλιάτσοι Φεύγει ο καιρός
Τα όνειρα γίνανε ληστές Αυτοί που μεταλάβανε
κι είν’ οι χαρές μας λιγοστές την πίκρα της ζωής
στα δάχτυλά σου τις μετράς το ψέμα καταλάβανε
Έχουμ’ απόθεμα πολύ και φύγανε νωρίς
από φαρμάκι και χολή
Κι όλο τι φταίξαμε ρωτάς Φεύγει ο καιρός
και τυχερός
Αν έλειπαν κάτι παλιάτσοι όποιος αντέχει
θα ’ταν τα σπίτια φυλακές απ’ τον τροχό
θα ’ταν οι νύχτες στο Γαλάτσι και τον αχό
εφημερίδες να τις καις πίσω να τρέχει
Κάτσε στο ίδιο το σκαμνί Αυτοί που πολεμήσανε
να πιούμ’ απ’ το παλιό σταμνί στις πόρτες της ζωής
τραγούδια μεθυσμένα σαν πλοία ναυαγήσανε
Θα ρθούνε μέρες βολικές κι αράξανε νωρίς
στις θυμωμένες αλυκές
θυμήσου με κι εμένα
Έξοδος-επιμύθιο
Με μια κιθάρα αστροφεγγιά και μπλε σελήνη
σε κάποιο ακρωτήρι κάπου στο Ιόνιο.
Στον ουρανό της παιδικής μου ηλικίας
με πάει ο νους
μα ’γω βουλιάζω στους λυγμούς της συνοικίας
χωρίς Αυγερινούς.
Σπύρος Ζαχαράτος
Εργάτης των Λέξεων
Αθήνα 25-ΙΧ-Γ6
Τα τραγούδια, οκτώ τον αριθμό, είναι το έμμετρο μέρος του σπονδυλωτού ποιήματος «Το κάλλος το Ιόνιον» – 150 χρόνια ελευθερίας.
Κάθε μέρος απ’ τα τέσσερα κλείνει με το δοξαστικό και ολοκληρώνεται με δύο τραγούδια (α1,α2-β1,β2-γ1,γ2-δ1,δ2).
Το ποίημα έχει δημοσιευθεί στην Κεφαλονίτικη πρόοδο της εκλεκτής Αμαλίας Βουτσινά και στη Λογοτεχνική χρονιά της ΕΕΛ.
