από τη γλώσσα μου τη μητρική.
Με πνίγουν λέξεις αδιάντροπες, κοινές,
με ψεύτικα στολίδια φορτωμένες,
στενόκαρδες, θαρρείς κι αναξιόπιστες
σε ξένα πεζοδρόμια στημένες.
Κι ο λόγος ο Ελληνικός, το φως της Οικουμένης
φωλιάζει σ’ άνυδρες ψυχές, ανέστιος και πένης.
Ζητάω λέξεις διαυγείς, ανεπιτήδευτες,
Ήχους καθάριους, γνήσιους, στιλπνούς
να μην απαξιώνουν την αλήθεια.
Ν’ αλλάξω θέλω την παλέτα των χρωμάτων
που τόσο σκοτεινιάζουν τη ζωή,
να σπάσω τα φθαρμένα τους πινέλα
που ολοένα μουντζουρώνουν την ελπίδα.
Κι ο λόγος ο Ελληνικός, το φως της Οικουμένης
να ξαναγίνει ουρανός, μιας γλώσσας δοξασμένης.
Ένα καινούργιο λεξικό χρειάζομαι
με λέξεις δυνατές, απλές, παλλόμενες
σαν του Ομήρου τις εξαίσιες πνοές
να γράψω επιτέλους ένα Ποίημα.
Δήμητρα Καραφύλλη
Ποιήτρια
Από την ποιητική ανθολογία «Ο ΛΟΓΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ, ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ» της Αμφυκτιονίας Ελληνισμού (Θεσσαλονίκη 2014)