Δίπλωσε τις φτερούγες του, απόστασε το σώμα
κι έγειρε ν’ αποκοιμηθεί στης μαύρης γης το στρώμα.
Στον ύπνο ανταμώθηκε με τον τυφλό λυράρη
και τράβηξε κατόπι του ως τον ψυχοβαρκάρη.
Κι ως σκίζει η βάρκα τα νερά ως την Αχερουσία
φωνή ακούγεται τρανή ως την αθανασία.
Αντρίκια απλώνεται λαλιά σ’ όλη την οικουμένη
κι από τα μνήματα νεκρούς σηκώνει κι ανασταίνει.
Δακρύζει ο πικροχάροντας, θρήνος βουβός ξεσπάει
του κάτω κόσμου τα σκαλιά ο αρχάγγελος μετράει.
Κι ως περπατά στα σκοτεινά, στα τρίσβαθα του Άδη
τον δρόμο του φωτίζει τον δαυλός απ’ το Αρκάδι.
Χεροπιαστά ο Γαβριήλ με τον Δασκαλογιάννη
του πλέκουνε στην κεφαλή αμάραντο στεφάνι.
Είναι κι αυτός πολεμιστής κι έχει το αίμα δώσει
της λευτεριάς ψηλό δεντρί στην πέτρα να ριζώσει.
Το κλάμα σταματήσετε και μη μοιρολογάτε
μονάχα τα τραγούδια του στο πέτο να φοράτε.
Πάνω στο μέρος της καρδιάς σαν λούλουδα ν’ ανθίζουν
ν’ αναριγά π’ ακούει τα, δροσιά να του χαρίζουν.
Δημήτρης Φιλελές
Ποιητής
Μέλος της ΠΕΛ
