Να σ’ αγαπώ! Να σε καρτερώ.
Βιώνω μακριά σου την κάθε στιγμή
σαν σιωπηλή κραυγή. Σ’
ανακαλύπτω λίγο-λίγο. Την ανάσα
κόβει αστρική βροχή.
Στους αχανείς μυστικούς σου κόσμους,
ξεδιπλώνομαι με όλες μου τις
ιδιαιτερότητες. Σε λαξευμένους
βράχους σε βρίσκω κάθε φορά...
Σ’ όλα τα πετρώματα της γης
χαράχτηκε από μένα τ’ όνομά σου.
Νιώθω γυμνή!
Δακρύζω από την τόση ομορφιά
στον πιο κρυφό σου διάδρομο!
Βιώνω μακριά σου την κάθε στιγμή
σαν σιωπηλή κραυγή. Αντλείται
σταγόνα-σταγόνα η ζωή μου.
Μάτια μου! Κρύβετε! Και τι δεν
κρύβετε. Την καταιγίδα της ερήμου,
την αντάρα τ’ ουρανού. Κρύβετε την
τρικυμία των ωκεανών, τον σεισμό
της γης.
Στη μέση του πουθενά
ξεχύθηκε φωτιά και μου ‘καψε την
καρδιά. Άρχισε η γη να πλέει
σ’ ένα σκοτεινό κενό. Δεν μπόρεσα
τ’ αφρισμένα κύματα να τιθασεύσω.
Μ’ έπνιγαν μέσα τους όλο και πιο
πολύ.
(Απόσπασμα)
ΕΛΠΙΔΑ ΣΙΤΑ-ΜΑΝΙΑΤΗ
Από την ποιητική συλλογή «Πλανώμενες σκιές»
Εκδόσεις Αμφικτυονίας Ελληνισμού –Θεσσαλονίκη 2012
