ηχεί οδυνηρά μέσα μου.
Ακατοίκητο σπίτι ο νους,
αβάσταχτο το πεπρωμένο.
Τα λόγια ξεσχίζουν σαν σπαθιά,
αδυναμία η απάντηση.
Αδύνατον να διαχειριστώ το τίποτα.
Η ώρα της σιωπής βασιλεύει.
Θρυμματισμένη
η καρδιά μου
ιστίο απ’ τον άνεμο σπασμένο.
Στάχτη τα όνειρά μου
προσπαθώ τα κομμάτια μου να ενώσω.
Απούσα η ελπίδα,
παρούσα η μοναξιά
να αναβλύζει πόνο.
Η αναπνοή κομμένη,
παλεύω
ν’ ακούσω τους χτύπους
της καρδιάς μου.
Παλίρροια
που σέρνομαι και αναδιπλώνομαι.
Λυμένος άνεμος,
πεταλούδα είμαι στο σκοτάδι,
χωρίς φτερούγισμα ονείρου.
Μείνε ψυχή μου παρούσα
ν’ αντέχεις το αδύνατο!
Τζούλια Πουλημενάκου
Ποιήτρια
Ποιητική συλλογή «Αθώες Νοσταλγίες» (2014)
