κι αν θαρθώ έστω για λίγο και πάλι με ρωτάς
φτερά βάζω και γίνομαι γεράκι κι αητός
στης αιμοκάθαρσης την πόρτα σε βλέπω γελαστός.
Σου δίνω με την παρουσία μου αγάπη και κουράγιο
τον έρωτά μου γι' ακρογυάλι στον τάζω και μουράγιο
το πονεμένο σου κορμί να τόβρει να ξαπλώσει
λίγο να θυμηθεί τα νιάτα του και τον καημό σαρώσει.
Τότε που τα πόδια σου είχανε μοτέρ
κι έσπαγαν των χιλιομέτρων όλα τα κοντέρ
τον κόσμο αρμένιζαν, χιμούσαν στην ζωή
τον ύπουλο εσώτερο εχθρό δεν λογάριαζαν στιγμή.
Οι πόνοι όμως ξαφνικά φανήκαν
συνεχώς να σε δαγκώνουν ευκαιρία βρήκαν
κι είναι φωτιά και σίδερο κάθε δαγκωματιά
να σου κλέβει την πνοή, να σου κλείνει την ματιά.
Φίλτρα καθαρισμού να υπάρχουνε παρακαλάς
την διάθεση του χάρου εύκολα να ξεγελάς
ελπίζεις σε δημόσια δωρεάν υγεία
παλεύεις να μείνεις ζωντανή στου χρήματος την βία...
Χρήστος Δημούλας
Ποιητής-Δημοσιογράφος
