Συνάντησα την Αρχοντία Κ. κάπου στη Β. Ελλάδα. Σε ένα προσωπικό μήνυμα στο διαδίκτυο με ρώτησε αν μπορούσα να γράψω την ιστορία της. «Δε θέλω να γίνω γνωστή, αλλά μία από μας πρέπει να τολμήσει να ανοίξει το στόμα της και να μιλήσει για την αντιμετώπιση της πολιτείας και του απλού κόσμου απέναντι σε μία μητέρα που αποφασίζει να μεγαλώσει μόνη τα παιδιά της», μου είπε.
Μία ήταν η παράκλησή της…. να μη δείξω το πρόσωπό της.. «όχι για μένα, αλλά για τα παιδιά μου, γιατί ζω σε μία κλειστή κοινωνία και δε θέλω να τους δημιουργήσω και άλλα προβλήματα», τόνισε με έμφαση.
Η Αρχοντία είναι το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας. Οι γονείς της μετανάστες της δεκαετίας του ΄60 στο Βέλγιο. Κατάγεται από τη Μακεδονία, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βέλγιο. Σήμερα ζει κάπου στη Β. Ελλάδα με τα δύο της παιδιά, ηλικίας 11 και 14 ετών, ένα αγοράκι και ένα κορίτσι στην εφηβεία.
Συνέντευξη στη Μαρία Μόσχου
Αρχοντία μου, γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Βέλγιο, σωστά;
Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα τη δεκαετία του ΄60. Καταγόμαστε από πολύ φτωχή περιοχή και δεν έβλεπαν μέλλον εδώ για τα παιδιά τους. Την εποχή εκείνοι είχαν ήδη γεννηθεί τα δύο μου μεγάλα αδέρφια. Όλοι από το χωριό έφευγαν για Γερμανία ή για το Βέλγιο. Ο αδερφός του πατέρα μου βρισκόταν ήδη στο Βέλγιο, οπότε τον ακολούθησαν οι γονείς μου. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Βέλγιο, δεν πήγα σε ελληνικό σχολείο, μιλάω άπταιστα Γαλλικά και Αγγλικά, καλύτερα από Ελληνικά. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που είχα τη δυνατότητα να μεγαλώσω στο συγκεκριμένο εκπαιδευτικό σύστημα.
Τι σχέση είχες με την Ελλάδα;
Όπως πολύ καλά γνωρίζεις και εσύ, εμείς τα παιδιά της ξενιτιάς όπως μας αποκαλούν, μεγαλώνουμε με μια απέραντη αγάπη για αυτή τη χώρα. Μία αγάπη που δε μπορεί να περιγράψει κανείς, μία αγάπη αλλιώτικη, σαν αυτή που έχουμε για τη μάνα. Κάθε χρόνο οι δικοί μου κατάφερναν και μας έφερναν το καλοκαίρι στην Ελλάδα, για να μην αποκοπούμε από τις ρίζες μας. Καταλαβαίνεις φαντάζομαι τι σήμαινε για μας να εγκαταλείπουμε το μουντό και βροχερό Βέλγιο και να φτάνουμε στον ηλιόλουστο, καταγάλανο ελληνικό ουρανό. Ένα τέτοιο καλοκαίρι γνώρισα και τον άντρα μου.
Πως αποφάσισες να εγκαταλείψεις τη χώρα που γεννήθηκες και μεγάλωσες;
Μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές μου στο Βέλγιο και μου επέτρεψαν οι γονείς μου να κάνω μόνη διακοπές στην Ελλάδα. Τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα για μας τα κορίτσια εκείνη την εποχή. Οι γονείς μας έτρεμαν από το φόβο μην τυχόν και «ξεφύγουμε» σαν τις Βελγίδες και δε μας άφηναν να κουνήσουμε ρούπι. Ήρθα λοιπόν παρέα με μία φίλη μου Βελγίδα να της γνωρίσω την πατρίδα μου. Πήγαμε αρχικά στη Θάσο. Ένα νησί πολύ κοντά στον τόπο καταγωγής μου που δεν είχα όμως ποτέ επισκεφτεί. Ζούσα την απόλυτη ευτυχία και ελευθερία. Εκεί γνώρισα και τον Διονύση. Βρεθήκαμε να καταγόμαστε από το ίδιο χωριό κι έτσι πολύ γρήγορα ξεκίνησε η σχέση μας. Εκείνο το καλοκαίρι έμεινα στην Ελλάδα δύο μήνες. Πίστεψα ότι βρήκα τον πρίγκιπα των ονείρων μου. Που να θέλω να ξεκολλήσω για Βέλγιο. Με μεγάλη δυσκολία έφυγα, καθώς είχα βρει και δουλειά εκείνο το διάστημα και έπρεπε να επιστρέψω.
Αλήθεια, τι έχεις σπουδάσει;
Έχω σπουδάσει ειδική αγωγή και λογοθεραπεία. Σπουδές πολύ προχωρημένες εκείνα τα χρόνια για την Ελλάδα, ενώ στο Βέλγιο υπήρχε σε όλα τα σχολεία τουλάχιστον ένας λογοπαιδικός. Έπιασα δουλειά σε ένα πολύ καλό σχολείο με έναν πολύ ικανοποιητικό μισθό. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών στο Βέλγιο δε συγκρίνονται με αυτούς της χώρας μας.
Και αυτά που άφησες πίσω σου;
Αν και τα πράγματα κυλούσαν παραπάνω από καλά για μένα, το μυαλό μου ήταν στην Ελλάδα. Και σε αυτά που είχα αφήσει πίσω μου. Ο Διονύσης από την άλλη με πίεζε να επιστρέψω και να γνωρίσει τους γονείς μου. Τον κάλεσα να έρθει στο Βέλγιο, αλλά δεν ήθελε, καθώς δεν είχε μπει ποτέ σε αεροπλάνο και φοβόταν. Οπότε τι μου έμενε να κάνω;
Και πήρες την μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψεις τα πάντα;
Χαμός στο σπίτι μου όταν τους είπα ότι εγκαταλείπω τα πάντα επειδή γνώρισα ένα παιδί στην Ελλάδα και θέλω να παντρευτώ. Ο πατέρας μου χτυπιόταν και έπαψε να μου μιλάει για τρεις μήνες, η μητέρα μου έκλαιγε μέρα-νύχτα, ο μεγάλος μου αδερφός απειλούσε πως θα με σκοτώσει αν τολμήσω να φύγω.
Έκανες όμως το βήμα;
Μα φυσικά. Ποιος ακούει τους γονείς του όταν ερωτευτεί και είναι και εντελώς άπειρος;
Φτάνεις λοιπόν στην πατρίδα. Παντρεύτηκες αμέσως;
Παντρεύτηκα μετά από δύο χρόνια. Ο Διονύσης δεν ήθελε να δουλεύω, αλλά εγώ ούτε να το συζητήσω αυτό. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να στήσω κάτι δικό μου, καθώς οι περισσότεροι γελούσαν τότε όταν άκουγαν τι έχω σπουδάσει. Στο πείσμα όλων όμως άνοιξα ένα δικό μου μικρό γραφείο και δειλά δειλά άρχισαν να με εμπιστεύονται οι γονείς. Που να φανταστώ τότε πόσο πολύτιμη θα ήταν αυτή μου η κίνηση στο μέλλον. Ο Διονύσης τότε δεν είχε ακόμη δική του δουλειά και εργαζόταν στο μπακαλικάκι των γονιών του. Είχε βγάλει μία ιδιωτική σχολή λογιστικής, αλλά έλεγε πως δε βρίσκει δουλειά. Και εκεί που άρχισε να στρώνει η δουλειά μου, μένω έγκυος. Δεν το περίμενα, δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να παντρευτώ, έπαθα σοκ. Ο Διονύσης πετούσε από τη χαρά του.
Και παντρεύεσαι αιφνιδιαστικά;
Εντελώς όμως. Ο γάμος έγινε μέσα σε ενάμιση μήνα, καθώς η οικογένειά μου έπαθα χειρότερο σοκ από μένα, μην τυχόν και με παρατήσει. Ξέχασα να σου αναφέρω την τεράστια δυσκολία προσαρμογής που αντιμετώπισα στην Ελλάδα. Είχα μάθει διαφορετικά, είχα εκπαιδευτεί διαφορετικά ,άντε τώρα να προσαρμοστείς στον τρόπο ζωής μιας μικρής κωμόπολης. Μέσα σε όλα αυτά παντρεύομαι από τη μία στιγμή στην άλλη και μετά από λίγο γίνομαι και μητέρα.
Πότε ξεκίνησαν τα μεγάλα προβλήματα;
Τα προβλήματα ξεκίνησαν μόλις γέννησα την κόρη μας. Η απογοήτευση ζωγραφισμένη σε όλο του το πρόσωπο. O Διονύσης από «πρίγκιπας των ονείρων» μεταμορφώθηκε σε απαίσιο βάτραχο. Άρχισε να με βρίζει, δε δούλευε και περνούσε περισσότερο χρόνο με τους δικούς του παρά με μένα και το μωρό, καθώς δε μπορούσε να χωνέψει πως απέκτησε κόρη και όχι γιο. Εγώ πετούσα από τη χαρά μου που κρατούσα το μικρό μου αγγελούδι στα χέρια μου κι εκείνος με χαρακτήριζε ανίκανη που δε γέννησα γιο. Πίστευα πως αυτά συνέβαιναν το 1920 όχι στην εποχή μας.
Μίλησες με κανέναν για τα προβλήματα που αντιμετώπιζες;
Κοίτα, δεν είχα δικούς μου φίλους εδώ. Η ζωή μου όλη ήταν στο Βέλγιο. Οι φίλοι μου ήταν οι φίλοι του Διονύση. Έπειτα τον δικαιολογούσα επειδή του ήρθαν κι εκείνου όλα ξαφνικά. Τα προβλήματα όμως γιγαντώνονταν μέρα με τη μέρα κι έτσι μετά από δύο χρόνια γάμου του ζήτησα να χωρίσουμε. Μεγάλωσα σε μία πολύ προοδευτική χώρα, όπου τα ζευγάρια όταν δεν ταιριάζουν χωρίζουν και τραβάει ο καθένας το δρόμο του. Όπου η γυναίκα έχει ίσα δικαιώματα με τον άντρα και το δικαίωμα της επιλογής για τη ζωή της. Όχι όμως στην Ελλάδα. Έπεσαν όλοι πάνω μου, πεθερικά, γονείς, κουμπάροι, οι φίλοι του, για να μη διαλύσω το σπίτι μου. Με κατάφεραν. Έμεινα και ξαναέδωσα στο γάμο μου άλλη μία ευκαιρία.
Πότε ήρθε το δεύτερο παιδί;
Αμέσως μετά τη μεγάλη κρίση. Όταν αποφάσισα να μη διαλύσω το γάμο μου.
Άλλαξαν τα πράγματα;
Γέννησα αγοράκι. Αυτό τα λέει όλα. Ο Διονύσης υπόδειγμα συζύγου. Ευτυχώς που δε χώρισα τελικά, σκεφτόμουν. Για ενάμιση χρόνο τα πράγματα ήταν αισθητά καλύτερα. Τα παιδιά μου τα πρόσεχε η πεθερά μου, οι δουλειές μου είχαν ανοίξει για τα καλά και ο Διονύσης είχε ηρεμήσει αρκετά. Ακόμη όμως δεν είχε δική του δουλειά. Γύριζα κατάκοπη από τη δουλειά και άρχιζα τις υπολογισμούς για να τα βγάλουμε πέρα.
Πότε πήρες την απόφαση να χωρίσεις;
Όταν ο μικρός μου έφτασε τα τρία. Ο άντρας μου ξαναέγινε αυτός που ήταν, εγώ ακόμη δεν είχα προσαρμοστεί στον τρόπο ζωής εδώ και πάλευα ολομόναχη να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις της οικογένειας. Και καθώς είναι πολύ κλειστή η κοινωνία μας δε μπορούσα να ανοίξω και το στόμα μου.
Αντιμετώπισες δυσκολίες με αυτή σου την απόφαση;
Η λέξη «δυσκολίες» είναι πολύ ήπια. Αρχικά δεν ‘ήθελε και δε δεχόταν με τίποτε να χωρίσουμε. Με εκβίαζε με τα παιδιά και με εκφόβιζε πως δεν θα τα ξαναδώ. Με έτρεχε από το ένα δικαστήριο στο άλλο, με αποκαλούσε τρελή και επικίνδυνη για τα παιδιά μου. Με έβαλα στη διαδικασία να πάρω γνωμάτευση ψυχιάτρου πως δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μου από μένα. Τώρα ακούγονται πολύ ανώδυνα όλα αυτά, δεν ήταν όμως καθόλου. Προσπαθούσα να προστατεύσω τα παιδιά μου από όλη αυτήν την τρέλα και δε μπορούσα να πιστέψω πως μου συμβαίνουν τέτοια πράγματα.
Οι γονείς σου σε στήριξαν;
Οι γονείς γνωρίζουν ελάχιστα από όσα μου συνέβαιναν. Άλλωστε ήταν πολύ μακριά και φοβόμουν μήπως πάθουν κάτι ή κάνουν καμία τρέλα. Όλα τα πέρασα μόνη μου. Για καλή μου τύχη είχα αποκτήσει μία φίλη, η οποία είχε μεγαλώσει και αυτή στο εξωτερικό. Χάρη σε αυτήν και τον δικηγόρο μου κατάφερα να ξεφύγω από αυτή τη νοσηρή κατάσταση.
Διορθώθηκαν μετά τα πράγματα; Βελτιώθηκε η ζωή σας;
Δυστυχώς δε βελτιώθηκε τίποτε. Η κατάσταση χειροτέρεψε. Πως τόλμησα να διαλύσω το γάμο μου; Κάποιες γνωστές απομακρύνθηκαν από κοντά μας μην τυχόν και μπλέξει η «ζωντοχήρα» με τον άντρα τους. Και όμως! Στην Ελλάδα του 2017 υπάρχει ακόμη ο όρος της «ζωντοχήρας». Τα παιδιά μου δεν τα καλούσαν στα πάρτι. Τα απομόνωσαν. Σκέφτηκα πολλές φορές να φύγω για το Βέλγιο ή για την Αθήνα. Εκεί σίγουρα είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μία λάθος επιλογή στη ζωή μας μπορεί να μας κρατήσει δέσμιους για πάντα, ειδικά, εάν θέλουμε να βλάψουμε όσο γίνεται λιγότερο την ψυχική ισορροπία των παιδιών μας.
Γνωρίζω πως στο εξωτερικό οι διαζευγμένες μητέρες στηρίζονται πολύ από το κράτος. Απευθυνθήκατε κάπου για βοήθεια;
Εάν δεν έχεις χρήματα να πας ιδιωτικά να ζητήσεις βοήθεια, είσαι χαμένος. Πόσες μητέρες δεν παίρνουν ένα cent διατροφή και το κράτος είναι ανύπαρκτο; Πόσα παιδάκια χρειάζονται ψυχολογική στήριξη και δε μπορούν να την έχουν καθώς ο γονιός που τα έχει δεν τα βγάζει πέρα οικονομικά;
Δυστυχώς προς μεγάλη μας λύπη το κράτος δεν δείχνει καμία ευαισθησία προς τις μονογονεϊκές οικογένειες, ενώ γνωρίζει πολύ καλά πως το 70 % περίπου δεν παίρνει καν διατροφή για τα παιδιά.
Πιστεύεις πως οι διαζευγμένες γυναίκες αντιμετωπίζουν μεγαλύτερα προβλήματα από τους διαζευγμένους άντρες στην Ελλάδα;
Σαφέστατα. Κυρίως στην επαρχία. Υπάρχει ένα είδος ρατσισμού. Ο άντρα ς έχει δικαίωμα να ξαναπαντρευτεί, η γυναίκα όμως δεν είναι καλή μητέρα εάν βάλει άλλον άντρα στο σπίτι της. Ο άντρας όταν πει σε μια άλλη γυναίκα πως είναι χωρισμένος δε θα αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα αποδοχής. Όταν μια γυναίκα τολμήσει και πει πως εκείνη έφυγε από το γάμο της, τότε αυτόματα είναι μία που της αρέσουν τα παιχνιδάκια και δε θέλει να κρατήσει το σπίτι της και να υπομείνει.
Θέλω όμως εδώ να αναφερθώ και σε κάποιους πολύ αξιόλογους πατεράδες, που αποφάσισαν να μεγαλώσουν εκείνοι τα παιδιά τους. Είναι κάποιοι πατεράδες που είναι ορισμένες φορές καλύτεροι στην ανατροφή των παιδιών τους από μας τις γυναίκες. Δε θα ήθελα να τους αδικήσω.
Απλώς αυτοί δε χαρακτηρίζονται πια «ζωντοχήροι». Χτυπάει πολύ βαριά στο άκουσμα αυτός ο χαρακτηρισμός. Σα να τελειώνει η ζωή σου εδώ.
Αρχοντία μου, αν σου ζητούσα να πεις κάτι σε κάποιον , ποιος θα ήταν αυτός και τι θα του έλεγες;
Αρχικά θα έλεγα στο κράτος να στρέψει λίγο την προσοχή του προς τις μονογονεϊκές οικογένειες και να μην τις εγκαταλείψει. Και μετά θα φώναζα πολύ δυνατά, θα ούρλιαζα σε όλον τον κόσμο: «Είμαστε άνθρωποι όλοι και όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή και στο ΟΧΙ σε μια ζωή που δεν είναι αυτή που ονειρευτήκαμε.» Θα ούρλιαζα πως αξίζουμε το σεβασμό της κοινωνίας, γιατί μεγαλώνουμε ολομόναχες τα παιδιά μας με μοναδική ασπίδα τη δύναμη της αγάπης μας για τα παιδιά μας.
Αυτό……
Αρχοντία μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ που αποφάσισες να μου μιλήσεις
Κάποια έπρεπε να κάνει την αρχή. Πρέπει επιτέλους να πάψουμε να ζούμε στην πλάνη μας. Και πάνω από όλα! Κάποια στιγμή πρέπει να τολμήσουμε… όλες μας…. όλοι μας….
Σε ευχαριστώ από καρδιάς που μου έδωσες αυτή τη δυνατότητα.
πηγή www.hephaestuswien.com
