Ο Ιταλός συνθέτης Μπαλντασσάρε Γκαλούππι, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως «ο πατέρας της κωμικής όπερας» συνέθεσε την παιγνιώδη αυτή όπερα: « Ένας άντρας για όλες » σε ποιητικό κείμενο του γιού του Αντόνιο, με το ψευδώνυμο Ατζέιο Λιτέο, η οποία και πρωτοπαρουσιάστηκε στις 15 Νοεμβρίου 1760 στη Βενετία και ανήκει στα αντιπροσωπευτικότερα έργα του είδους(opera buffa).
O Μπαλντασσάρε Γκαλούππι, έγραψε ενενήντα όπερες, οι οποίες μαζί με τα υπόλοιπα έργα τα οποία συνέθεσε, ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή.
Ο συνθέτης δεν ήταν μόνο όμως καθοριστικός εκπρόσωπος του κωμικού δράματος αλλά και ένας απ΄τους σημαντικούς εκπροσώπους έργων σοβαρής όπερας στα μέσα του 18ου αιώνα.
Τα έργα του Βιβάλντι, ήταν ιδιαιτέρως δημοφιλή στη Βενετία και ο Γκαλούππι κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες, όντας μια γενιά νεότερος του Βιβάλντι, προκειμένου να καταξιωθεί και αυτός στη Βενετία.
Το 1741 ο Γκαλούππι βρίσκεται στο Λονδίνο εκεί όπου ο Handel μεσουρανούσε και επιβλέπει την παρουσίαση έντεκα δικών του έργων τα οποία άρεσαν ιδιαίτερα και συγκίνησαν το αγγλικό κοινό.
Επιστρέφοντας το 1749 στη Βενετία, αρχίζει και επισήμως η αξιόλογη πορεία του με την εξαιρετική συνεργασία του με τον Carlo Goldoni, που αυτή σηματοδότησε και την καριέρα του.
Ο Carlo Goldoni για τον Μπαλντασσάρε Γκαλούππι, ήταν η πιο έξυπνη και άρτια επιλογή που θα μπορούσε να κάνει. Τα ιδιαιτέρως εύστροφα, με λεπτό χιούμορ, πνευματώδη κείμενα του Goldoni, σε συνδυασμό με τη φινετσάτη , κομψή και ευφάνταστη μουσική του Γκαλούππι, κατέκτησαν γρήγορα την Ευρώπη με αρκετές κωμικές όπερες. Παράλληλα δε, οι σοβαρές του όπερες κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος στο θεατρικό κοινό απολαμβάνοντας έξοχες κριτικές.
Το 1762 βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του, όταν διορίζεται στη σημαντικότερη θέση που θα μπορούσε να κατέχει τότε κανείς στη Βενετία, ως διευθυντής χορωδίας στον Άγιο Μάρκο της Βενετίας. Μέχρι και η Αικατερίνη η Μεγάλη της Ρωσίας ζήτησε τις υπηρεσίες του, τις οποίες και πρόσφερε απλόχερα συνθέτοντας αρκετά έργα. Από το 1769 ο Γκαλούππι αφιερώνεται στη θρησκευτική μουσική και το 1785 ολοκληρώνεται το έργο και η ζωή του στη Βενετία όπου και απεβίωσε.
Το Στούντιο Όπερας της Ε.Λ.Σ. παράγει σημαντικό έργο. Έχοντας στο επιτελείο του έμπειρους καθηγητές, κορεπετίτορες, σκηνοθέτες, μαέστρους, αρχιμουσικούς δημιουργεί έναν πληρέστατο κύκλο σπουδών, όπου οι σπουδαστές μπορούν να λάβουν ένα ευρύ φάσμα γνώσεων γύρω από την ορθοσωμική για τραγουδιστές, την ανατομική γνώση του φωνητικού οργάνου και τη λειτουργία αυτού, να μελετήσουν ρόλους απ΄το λυρικό ρεπερτόριο ώστε να αποκτήσουν βαθιά γνώση της οπερατικής τέχνης, να λάβουν αναλυτικές γνώσεις για την ιστορία της μουσικής, όπως και να πάρουν εξειδικευμένα στοιχεία πάνω στη στιλιστική προσέγγιση ενός ρόλου.
Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα, τη δημιουργία νέων καλλιτεχνών με υψηλό επίπεδο επαγγελματικών γνώσεων.
Σ΄ αυτό το πλαίσιο λοιπόν το Στούντιο Όπερας επέλεξε να παρουσιάσει τη κωμική όπερα του Μπαλντασσάρε Γκαλούππι: : « Ένας άντρας για όλες », μία σπαρταριστή κωμωδία παρεξηγήσεων, χαρακτήρων με θετική έκβαση στο τέλος για όλους.
Λόγω του χαρακτήρα αυτής της κωμικής όπερας των παρεξηγήσεων, όπως και τα έργα του Goldoni « υπηρέτης δύο αφεντάδων», η σκηνοθέτης Αγγέλα Σαρόγλου, εμπνευσμένη απ΄τις αξέχαστες κωμωδίες του παλιού, ελληνικού κινηματογράφου, προσέγγισε με ιδιαίτερα ευρηματικό τρόπο αυτή την όπερα, θυμίζοντας κάτι από «Τα κίτρινα γάντια«η «την ωραία των Αθηνών» και τόσες άλλες έξοχες ταινίες.
Απ’ την αρχή της παράστασης, όταν προβάλλεται στο πανί : «η παραγωγή του Στούντιο Όπερας της Ε.Λ.Σ. σας παρουσιάζει την κωμική όπερα « Ένας άντρας για όλες » , τοποθετεί αυτομάτως το θεατή σε μια άλλη εποχή, σε μια ευχάριστη διάθεση, διανθισμένη με έντονα χιουμοριστικά στοιχεία προδιαθέτοντας το θεατή όχι μόνο να ψυχαγωγηθεί, άλλα πάνω από όλα να διασκεδάσει χωρίς να προβληματιστεί.
Η Αγγέλα Σαρόγλου η σκηνοθέτης, δίνοντας μια πιο σύντομη και μεστή άποψη της κωμικής όπερας, κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί μια παλιά επιτυχημένη συνταγή του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά με σύγχρονη ματιά, με πιο φρέσκια και δροσερή διάθεση, εμπλουτισμένη με καινοτόμα στοιχεία που κάνουν την παράσταση μοναδική και ιδιαίτερη.
Τοποθετεί όλη τη δράση σε μια βίλα στη Κηφισιά στις αρχές της δεκαετίας του΄60. Η Λουτσίντα είναι παντρεμένη με τον ζηλιάρη Οράτιο, ιδιαίτερα ευκατάστατο, αλλά και αρκετά χρόνια μεγαλύτερός της ο οποίος της δηλώνει ότι θα απουσιάσει για ένα διήμερο. Εκείνη εκμεταλλεύεται την ευκαιρία και καλεί στο σπίτι φίλους όπως: τον πειναλέο Μαρκήσιο Κανόπιο, την κατά φαντασία ασθενή Κλαρίτσε και το φλέρτ της Ευγένιο έναν νεαρό γυναικά. Με τη βοήθεια του υπηρέτη Μινγκόνε ο Οράτιος δεν φεύγει από το σπίτι, αντιθέτως κρύβεται και καραδοκεί. Όμως και η Λουτσίντα έχει βοηθό και σύμμαχο την Ντορίνα,την καμαριέρα της. Θα αναγκαστούν όλα αυτά τα πρόσωπα να διανυκτερεύσουν για ένα βράδυ στη βίλα κι έτσι ο ερωτύλος Ευγένιος θα βρεί πρόσφορο έδαφος για να δράσει και να γίνει, « Ένας άντρας για όλες ».
Οι μονωδοί του Στούντιο Όπερας της Ε.Λ.Σ. ήταν όλοι τους ο καθένας στο ρόλο που υποδυόταν εξαιρετικοί υποκριτικά, άρτιοι τεχνικά, επαρκής στιλιστικά.
Τα κουστούμια της Ντίνας Αντωνοπούλου προσέγγιζαν με ακρίβεια την ενδυματολογική αισθητική της εποχής στην οποία αναγόταν η παράσταση καθώς και τα σκηνικά απ΄τον Γιώργο Κολιό ήταν λιτά και αντιπροσωπευτικά της περιόδου του ΄60, χωρίς υπερβολές, πλαισιώνοντας το θέμα με την αισθητική που του αρμόζει.
Για μία ακόμη φορά είχαμε την ευκαιρία μαζί με τους νέους μονωδούς του Στούντιο Όπερας, να απολαύσουμε και τον Σταμάτη Μπερή στο ρόλο του Οράτιου ευχαριστώντας τον απλά για όλα όσα μας έχει χαρίσει μέσα από την Τέχνη του όλα αυτά τα χρόνια στη ψυχή και το μυαλό μας.
Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να τονίσω τη συμβολή του Σπύρου Τζώρα στους φωτισμούς που ήταν σημαντική για την δημιουργία της ανάλογης ατμόσφαιρας κάθε φορά, κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Τέλος να επισημάνω την αξιοσημείωτη προσφορά της ορχήστρας του Στούντιο Όπερας καθώς και τη μουσική διεύθυνση του Νίκου Βασιλείου ο οποίος είναι και ο υπεύθυνος σπουδών του Στούντιο Όπερας, του οποίου η παρουσία και η διεύθυνση της ορχήστρας έδινε κύρος και μια ξεχωριστή δυναμική στη μορφολογία της όλης παράστασης.
Η διεύθυνσή του σε συνδυασμό με τη μεταμορφωτική μαγεία της μουσικής, συνέπαιρνε το κοινό, βιώνοντας ένα είδος μυστικής συνένωσης και συγχώνευσης των θεατών με τη μουσική.
«Ο έρωτας της μουσικής, που μας κατακλύζει σαν χείμαρρος, λύνει τα δεσμά της ατομικότητας» έλεγε ο Bruno Walter.
Βρισκόμαστε λοιπόν εν αναμονή της επόμενης δουλειάς του Στούντιο Όπερας μα πάνω απ΄όλα εν αναμονή της νέας γενιάς καλλιτεχνών που θα εξυψώσουν την οπερατική Τέχνη στα υψηλότερα επίπεδα και θα αναδείξουν την Ελλάδα στο εξωτερικό, ανοίγοντας διάπλατα τα σύνορα της Τέχνης της μουσικής, της όπερας, της Τέχνης του « ευ ζειν».
Μαριλιάνα Ρηγοπούλου
Εκπαιδευτικός-Σοπράνο
