Ξεκινώντας απ΄ τις αρχές καλοκαιριού του 2013 και το Φεστιβάλ Αθηνών και καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα 2013-2014, μια εξαιρετική θεατρική παράσταση σημάδεψε τα θεατρικά δρώμενα. Ήταν το επικό αριστούργημα του Ομήρου «Ιλιάδα» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Στάθης Λιβαθινός μας έχει συνηθίσει σε μοναδικής ενάργειας και υψηλής σημειολογικής προσέγγισης θεατρικές δουλειές, όμως αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του. Τόλμησε το ανέφικτο και το πραγμάτωσε σε εφικτό. Έχοντας στη φαρέτρα του την υψηλής αισθητικής και ακρίβειας μετάφραση του καθηγητού Μαρωνίτη που αποτελεί διαμάντι της λογοτεχνίας, μπόρεσε μια επική τραγωδία όπως την ονομάζει ο Μαρωνίτης να τη μεταφέρει στη σκηνή, χωρίς να στερήσει από αυτή τη δυναμική της, χωρίς να αδρανοποιήσει τον άρρηκτο δεσμό μεταξύ λόγου και δράσης που εξυψώνει το έπος του Ομήρου στο βάθρο της πιο άρτιας διαλογικής και συντακτικής δομής.

Σεβόμενος απόλυτα τον ιλιαδικό μύθο ο Λιβαθινός εστιάζει στην «ουλομένην μήνιν» του Αχιλλέα και τα παρελκόμενα αυτής για Αχαιούς και Τρώες, κλιμακώνοντας έτσι την εξέλιξη μέσα απ’ τις ραψωδίες και αναδεικνύοντας τη δυναμική επέμβαση των Θεών, όπου αυτή καθόριζαν τη μοίρα των ανθρώπων, αφοπλίζοντάς τους τις περισσότερες φορές και καθιστώντας τους άβουλα, απογυμνωμένα θύματα.

Έτσι ο Αχιλλέας, πολεμικά αδρανοποιείται για δεκαπέντε ολόκληρες ραψωδίες, αφήνοντας τους Αχαιούς στο έλεος του Έκτορα και των Τρώων κι όλα αυτά με απόφαση του Δία, ο οποίος καθορίζει όλη την εξέλιξη του πολέμου. Στην δεκάτη έκτη ραψωδία αποδέχεται ο Αχιλλέας την πρόταση του Πατρόκλου να εμφανιστεί στη θέση του φορώντας τη πανοπλία του στο πεδίο της μάχης, ώστε να απομακρύνει τους Τρώες. Ο Απόλλωνας όμως καθιστά τον Πάτροκλο εύκολο θύμα του Έκτορα.

Ο Πάτροκλος πήρε τη θέση του Αχιλλέα και ο Αχιλλέας εκδικείται για το θάνατο του πιστού συντρόφου του σκοτώνοντας τον Έκτορα.

Βαρύ το πένθος τώρα πια τόσο για τον Αχιλλέα όσο και για τον Πρίαμο και έτσι με την ταφή του Έκτορα αγγίζει την ολοκλήρωση και την πληρότητα το επικό αριστούργημα του Ομήρου  «Ιλιάδα ».

Το σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου το οποίο θυμίζει σφαγείο ενισχύει ακόμη περισσότερο την ένταση, τη δυναμική και τη σκληρότητα που υπάρχει σε κάθε πόλεμο, πόσο μάλλον στον Ιλιαδικό.

Οι ερμηνείες των Δημήτρη Ήμελλου ως Αγαμέμνωνα, του Νίκου Καρδώνη ως Μενέλαου και της Μαρίας Σαββίδου ως Εκάβη ήταν συνταρακτικές.

Όλοι η ομάδα των ηθοποιών μπορούσε με ιδιαίτερη ευχέρεια να κρατήσει μια παράσταση των πέντε ωρών με αμείωτο ενδιαφέρον των θεατών και με συνεχώς αυξανόμενη ένταση της πλοκής επί σκηνής έχοντας μια άρτια κινησιολογία και αυτό οφειλόταν στο μοναχό Σαολίν: Σι Μιάο Τζιέ Μάχιμος που έκανε τη διδασκαλία, με μουσικό υπόβαθρο του Λάμπρου Πηγούνη που αναδείκνυε τον Ιλιαδικό μύθο ενισχύοντας τη συναισθηματική εμπλοκή των θεατών σε μια υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο Αλέκος Αναστασίου με τους ιδανικούς φωτισμούς του καθηλώνοντας το θεατρικό κοινό και κόβοντας την ανάσα του.

Θεωρήσαμε λοιπόν υποχρέωσή μας να κάνουμε όχι κριτική, αλλά ένα μικρό αφιέρωμα σ’ αυτό το θεατρικό αριστούργημα, που κατασκεύασε ο Στάθης Λιβαθινός με όλους τους συνεργάτες του, μεταφέροντας επί σκηνής το έπος του Ομήρου το οποίο και αποτελεί ένα έργο υψηλής λογοτεχνικής δύναμης, αισθητικής ωριμότητας και ουμανιστικής έκφρασης.

Ευχαριστούμε γι’ αυτή τη παράσταση, όσοι από εσάς δεν την είδαν… απλά έχασαν!

Μαριλιάνα Ρηγοπούλου

Εκπαιδευτικός- Σοπράνο