Βασισμένο στο Α room of one’s own της Virginia Woolf
Ο Γιάννης Λασπιάς , μετά τα πετυχημένα Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας και Camille Claudel Mudness , παρουσιάζει τον Σεπτέμβρη στο Θέατρο 104, με την προϋπόθεση της λειτουργίας των θεάτρων και των θεατρικών δράσεων, την performance “Το δικό μου δωμάτιο”, σε κείμενο και σκηνοθεσία του. Το έργο του βασίζεται στο δοκίμιο της Virginia Woolf « Α room of one’s own » αλλά και σε όλες τις γυναικείες φωνές που πάλεψαν και παλεύουν ακόμα για τα δικαιώματα τους.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Πηνελόπη Μαρκοπούλου, η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, η Μαρλέν Σαϊτη και η Άντα Κουγιά . Την επιμέλεια της κίνησης υπογράφει η Βρισηίδα Σολωμού. Ο μουσικός και συνθέτης Γιώργος Κατσάνος στο μουσικό περιβάλλον. Το σκηνικό περιβάλλον επιμελείται η Αρετή Μουστάκα, και το σχεδιασμό των κοστουμιών η Βασιλική Σύρμα. Στο σχεδιασμό του φωτισμού ο Βαγγέλης Μούντριχας.
Πόσο έχει αλλάξει η θέση και ο ρόλος της γυναίκας από την εποχή της Virginia Woolf;
Οι γυναίκες έχουν πλέον ίσες υποχρεώσεις και ίσα δικαιώματα; Ποια είναι η δική τους φωνή; Ποιο είναι το δικό τους δωμάτιο; Άντρας, γυναίκα – και τίποτε άλλο;
Το διάσημο δοκίμιο της Virginia Woolf που αποτελεί ορόσημο στο θέμα της γυναικείας χειραφέτησης, βασίζεται σε δύο κείμενα που διαβάστηκαν στο Σύλλογο Τεχνών στο κολέγιο Νιούνχαμ και στο Κολέγιο Girton στο Cambridge τον Οκτώβριο του 1928 σ’ ένα εξ ολοκλήρου γυναικείο ακροατήριο.
Αναλύοντας με έναν μοναδικό τρόπο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η γυναικεία συγγραφική δημιουργικότητα πρόσφερε στον κόσμο μια απόλυτα πρωτοποριακή για την εποχή εκείνη άποψη και κατέγραψε μια από τις πιο σημαντικές φεμινιστικές πολεμικές του 20ου αιώνα.
Στην θεατρική διασκευή του Γιάννη Λασπιά, 4 γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και προσωπικοτήτων , μοιράζονται τον ακόμα επίκαιρο διάσημο φεμινιστικό λόγο της Virginia Woolf, θέτοντας τους προβληματισμούς τους στο χθες και στο σήμερα.
«Όταν κάποιος διαβάζει για μια μάγισσα που δεμένη στην καρέκλα την κατέβαζαν στο νερό ή την έκαιγαν ζωντανή, για μια γυναίκα κυριευμένη από τα δαιμόνια, για μια σοφή γυναίκα που πουλούσε βότανα, ή ακόμα και για έναν αξιόλογο άνδρα που κάποια θα είχε μητέρα, ίσως να είμαστε στα ίχνη μιας χαμένης πεζογράφου, μιας καταπιεσμένης ποιήτριας, μιας βουβής και άδοξης γυναίκας. Η Τζέιν Όστεν θα έπρεπε να καταθέσει στεφάνι στον τάφο της Φάνι Μπέρνι που κατάφερε να εκδώσει το 1778 το μυθιστόρημά της «Εβελίνα» και η Τζορτζ Έλιοτ να τιμήσει το ρωμαλέο πνεύμα της Ελίζα Κάρτερ, της γενναίας εκείνης ηλικιωμένης που έδεσε ένα καμπανάκι στο κρεβάτι της για να ξυπνάει νωρίς και να μαθαίνει ελληνικά. Κι όλες οι γυναίκες μαζί θα έπρεπε να αφήσουν λουλούδια στον τάφο της Άφρα Μπεν. Γιατί τα αριστουργήματα δεν είναι μεμονωμένα και μοναχικά δημιουργήματα. Είναι το αποτέλεσμα πολλών ετών συλλογικής σκέψης. Πίσω από τη μια φωνή βρίσκεται η εμπειρία της μάζας. Όταν κάποιος διαβάζει για μια μάγισσα που δεμένη στην καρέκλα την κατέβαζαν στο νερό ή την έκαιγαν ζωντανή, για μια γυναίκα κυριευμένη από τα δαιμόνια, για μια σοφή γυναίκα που πουλούσε βότανα, ή ακόμα και για έναν αξιόλογο άνδρα που κάποια θα είχε μητέρα, ίσως να είμαστε στα ίχνη μιας χαμένης πεζογράφου, μιας καταπιεσμένης ποιήτριας, μιας βουβής και άδοξης γυναίκας. Η Τζέιν Όστεν θα έπρεπε να καταθέσει στεφάνι στον τάφο της Φάνι Μπέρνι που κατάφερε να εκδώσει το 1778 το μυθιστόρημά της «Εβελίνα» και η Τζορτζ Έλιοτ να τιμήσει το ρωμαλέο πνεύμα της Ελίζα Κάρτερ, της γενναίας εκείνης ηλικιωμένης που έδεσε ένα καμπανάκι στο κρεβάτι της για να ξυπνάει νωρίς και να μαθαίνει ελληνικά. Κι όλες οι γυναίκες μαζί θα έπρεπε να αφήσουν λουλούδια στον τάφο της Άφρα Μπεν. Γιατί τα αριστουργήματα δεν είναι μεμονωμένα και μοναχικά δημιουργήματα. Είναι το αποτέλεσμα πολλών ετών συλλογικής σκέψης. Πίσω από τη μια φωνή βρίσκεται η εμπειρία της μάζας».
Το βιρτζινικό δωμάτιο είναι το κλειδωμένο δωμάτιο της ιστορίας· ό,τι δεν μπορεί να διαβαστεί στη βιβλιοθήκη, εξαιτίας του ότι οι γυναίκες είχαν αποκλειστεί από την ιστορία. Και σ’ αυτό ακριβώς το σκηνικό του αποκλεισμού θα έπρεπε από δω και στο εξής να δημιουργήσουν.Η γυναίκα πρέπει να έχει ένα δωμάτιο δικό της, για να μπορέσει μέσα σε αυτό να εντοπίσει, να εφεύρει, να ανασύρει το εγώ της. Είναι ο πολιτικός και πολιτισμικός χώρος της γυναίκας (μιας και οι άντρες έχουν καταλάβει το δημόσιο χώρο), το δημόσιο και το ιδιωτικό ταυτόχρονα, αλλά και ο τρόπος να διεισδύσουν σε χώρους που θεωρούνται αποκλειστικά ανδρικοί.
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού
--
Με εκτίμηση.
Γεωργία Παντέλη
www.theatrikaprogrammata.gr
T: +30 6937107529
E: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
