ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ :
giweather joomla module
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024 - 12:19:05μ.μ.
×

Προειδοποίηση

JUser: :_load: Αδυναμία φόρτωσης χρήστη με Α/Α (ID): 51
27
Μαΐου

O Ζάν Ζιρωντού, «η τρελή του Σαγιό» και άφθονη χρυσόσκονη εν έτει 2014

Κατηγορία Θέατρο και Χορός

«Η τρελή του Σαγιό» του Ζαν Ζιρωντού ανεβαίνει για τρίτη φορά στο Εθνικό Θέατρο.
Η πρώτη φορά ήταν το 1966 από το Μινωτή στο ρόλο του ρακοσυλλέκτη και την Παξινού στο πρωταγωνιστικό ρόλο της Ωρελί, της «τρελής του Σαγιό».


RIGOPOULOUΤο 1982 ανεβαίνει στο ΚΘΒΕ με τη Δέσπω Διαμαντίδου.
Η δεύτερη φορά στο Εθνικό ήταν το 2003 με την Αντιγόνη Βαλάκου σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, όπου η ερμηνεία της, γεμάτη λιτότητα και χιούμορ, σε συνδυασμό με την καθηλωτική προσωπικότητά της μεστή από την υποκριτική της πείρα κατόρθωσε να συγκλονίσει το θεατρικό κοινό.


Το τρίτο εγχείρημα της« τρελής του Σαγιό» στο Εθνικό λαμβάνει χώρα εν έτει 2014 σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, μετάφραση Γιάννη Ιορδανίδη και στο πρωταγωνιστικό ρόλο την Άννα Παναγιωτοπούλου.


Ο Ζιρωντού ξεκινώντας στα σαρανταπέντε του πια να γράφει θέατρο, έγραψε έργα συνήθως βασισμένα σε γνωστούς μύθους, όπως το έργο του η « Ιουδήθ» η « Ηλέκτρα» κ.λ.π Το ότι δανειζόταν μύθους γνωστούς δεν ήταν αρνητικό, το πρόβλημα ήταν ότι επειδή όπως αποδεικνύεται δεν ήταν τόσο καλός γνώστης της συγγραφικής τεχνικής για θέατρο δεν μπορούσε να τους εξελίξει.


Δεν μπορούσε να τους δώσει μια νέα διάσταση, μια πνοή διαφορετική, μια άλλη ανατρεπτική, αναμορφωτική οπτική και έτσι συντηρούσε το μύθο με το δικό του γλαφυρό τρόπο, με την δική του ονειρώδη και παραμυθένια διάσταση χωρίς ιδιαίτερη θεατρική δράση, δυναμική, εσωτερική ένταση, διαμορφώνοντας άλλοτε έργα απλώς ευχάριστα διάσπαρτα με σοφιστικές εκπλήξεις και άλλοτε έργα απλώς μελαγχολικά με αναμενόμενη δομή.


Στη «τρελή του Σαγιό» ο Ζιρωντού χρησιμοποιώντας το ανάλαφρο πέπλο του παραμυθιού, προσπαθεί να θίξει το αιώνιο πρόβλημα της πάλης των τάξεων ώστε αυτό να γίνει αντιληπτό και από τον πιο αδαή θεατή με εύληπτο τρόπο, εξαιρετικά απλοικό.


Ένα μεγάλο αιώνιο θέμα η πάλη των τάξεων από τον Ζιρωντού περνά στη σφαίρα της φαντασίας και χάνει τη βαρύτητα, τη δωρικότητα και τη μεστότητα που θα μπορούσε να έχει στα χέρια ενός άλλου θεατρικού συγγραφέα για παράδειγμα στη πένα του Σαίξπηρ η του Μπρέχτ.


Ωστόσο ένα κείμενο τόσο ανάλαφρο και δροσερό μπορεί εύκολα να συγκινήσει και να παρασύρει το θεατή να αφεθεί στο παραμύθι όπως και το επιτυγχάνει.


Η Ωρελί της «τρελής του Σαγιό» μια κλοσάρ ρομαντική φύση, αιθεροβάμων, μαθαίνει για το κρυφό σχέδιο μιας ομάδας μεγαλοεπιχειρηματιών να εκμεταλλευθούν το υπέδαφος του Παρισιού που φημολογείται ότι έχει πετρέλαιο προκειμένου να πλουτίσουν και αποφασίζει να αναλάβει δράσει σε συνεργασία με όλους τους κλοσάρ φίλους της, ώστε να τους στήσει παγίδα εξόντωσής τους.


Ο Ζιρωντού θέλει να μας παρουσιάσει την Ωρελί γλυκιά ,με χιούμορ, με έξυπνο πνεύμα, με ουμανιστική φιλοσοφία ζωής, ελεύθερη φύση, ανεξάρτητη που ζει μέσα στη δική της ουτοπία και αγωνίζεται με το δικό της ευρηματικό τρόπο για το κοινό καλό και όχι να μας την εμφανίζει ως γριά, κακότροπη, παράξενη όπως έκανε ο Πέτρος Ζούλιος μέσα από την σκηνοθεσία του.


Δυστυχώς η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια ήταν αδρανής και έτσι δεν μπορούσε να αναδειχθεί η γλαφυρή γραφή του Ζιρωντού μέσα απ΄ την εξαιρετική μετάφραση του Γιάννη Ιορδανίδη.


Η Άννα Παναγιωτοπούλου δεν κατόρθωσε να ενσαρκώσει τον αληθινό χαρακτήρα της Ωρελί όπως τον φαντάστηκε και τον κατασκεύασε ο Ζιρωντού, με αποτέλεσμα να είναι μια άλλη Ωρελί από αυτήν που περιγράφεται στο θεατρικό έργο και αυτό είχε ως συνέπεια τον αφανισμό της σουρεαλιστικής διάθεσης του κειμένου.
Οι μεγάλες καθυστερήσεις στο λόγο, με επαναλαμβανόμενες τόσο λέξεις όσο και προτάσεις ολόκληρες της Άννας Παναγιωτοπούλου δημιουργούσε στο κοινό ένα αίσθημα κενού, κούρασης και αδρανοποίησης της συναισθηματικής εμπλοκής αυτών.


Δυστυχώς ήταν μια άτυχη στιγμή της Άννας Παναγιωτοπούλου η οποία δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους ερμηνείες.Αυτή τη φορά έμοιαζε σαν να μην ερμηνεύει, σαν να μην υποδύεται, αλλά απλά σαν να διεκπεραιώνει το ρόλο και μάλιστα προσπαθώντας να απαλλαγεί όσο το δυνατόν συντομότερα από αυτόν.


Αντίθετα ο Θανάσης Τσαλταμπάσης στο ρόλο του ρακοσυλλέκτη ήταν καθηλωτικός αναδεικνύοντας μέσα από το μονόλογό του τόσο το χαρακτήρα που ενσάρκωνε σε όλο του το μεγαλείο όσο και τη γραφή του Ζιρωντού.


Η Αναστασία Αρσένη τόσο στα κουστούμια, όσο και στα σκηνικά έχει επιτελέσει μια εξαιρετική δουλειά, διότι κατόρθωσε να αναδείξει και να προβάλλει σε όλη τους την πλήρότητα, τόσο τους χαρακτήρες του έργου με την σουρεαλιστική ατμόσφαιρα που τους πλαισιώνει, όσο και τη μαγική χρυσόσκονη που αφήνει κάθε νεραiδα σε κάθε παραμύθι όπως αυτό του Ζιρωντού προσελκύοντας το θεατή να συνταξιδέψει.


Επίσης η μουσική του Οικονόμου, οι χορογραφίες του Διαμαντόπουλου και οι φωτισμοί του Μπέλλη απέδιδαν ένα άρτιο αποτέλεσμα αισθητικά, αλλά δεν επαρκούσαν.


Σε μια παράσταση είναι απαραίτητες οι ερμηνείες και αυτές εδώ απουσίαζαν.Απούσα η φαντασία, απόντα τα καινοτόμα στοιχεία, απούσες οι εκπλήξεις, παρόντες μόνο οι θεατές, ο Ζιρωντού και η χρυσόσκονή του.

 

Μαριλιάνα Ρηγοπούλου

Εκπαιδευτικός-Σοπράνο

Διαβάστηκε 429 φορές
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(7 ψήφοι)

Πολιτιστικο Σωματειο «οι κορυφαιοι»

Ποιοι Ειμαστε

Το mcnews.gr είναι ένα site, που φιλοδοξεί να δώσει στους αναγνώστες του αντικειμενική και ανεξάρτητη ενημέρωση, χωρίς υπερβολές, παραποιήσεις και σκοπιμότητες...

Διαβάστε περισσότερα