Εκείνος λάτρευε το κολύμπι στη θάλασσα, ενώ σ’ εκείνη δεν άρεσε καθόλου. Ακαταπόνητος την έτρεχε από παραλία σε παραλία, επί χρόνια, όλες τις εποχές, με ενθουσιασμό, με σιγουριά ότι περνούν μαζί τέλεια. Δεν την άκουγε, δεν πρόσεχε τι του έλεγε. Δεν ήθελε με τίποτα να χαλάσει η εικόνα τους όπως τη χρειαζόταν ο ίδιος, δεν της επέτρεπε να του τη χαλάσει. Λες και παντρεύτηκε ένα αντικείμενο και όχι πρόσωπο ζωντανό, όφειλε να κρατάει τη διακοσμητική και χρηστική θέση που της όρισε.
Η γυναίκα κουράστηκε να μιλά, να προσπαθεί να του εξηγήσει. Κάθε απόπειρα να του πει, να τον κάνει να καταλάβει πρόσθετε άλλη μια απογοήτευση, και την πεποίθηση ότι συζεί με κάποιο μικρό αγόρι εγωιστικότατο. ΄Εκανε υπομονή με τον εαυτό της, με τα δικά της όρια. Με τον ίδιο έπαψε πια να κάνει υπομονή, γιατί καμιά μα καμιά ελπίδα δεν της επέτρεπε ο χαρακτήρας του όσο περνούσε ο σαρωτικός καιρός. Κάποια Χριστούγεννα μπήκε στο σπίτι καταχαρούμενος με εισιτήρια στο χέρι για τη Χαβάη! Περήφανος για το δώρο που της έφερνε!
Οι θάλασσες εκεί είναι καταπράσινες, εξωτικές! Η αμμουδιά ρόδινη από κοχύλια!
Σε μια τέτοια παραμυθένια ακτή σκοτώθηκαν εντέλει οριστικά.
«Μα τι θες επιτέλους;» της φώναζε. «Όλο γκρινιάζεις, τι θες παραπάνω για να σε δω ευχαριστημένη;»
«Να κάτσω λίγο στο σπιτάκι μας».
Στο αεροδρόμιο της Χαβάης τον εγκατέλειψε. Κρύφτηκε στις τουαλέτες και έχασε την πτήση. Κοίταζε το πρόσωπό της στον καθρέφτη του νιπτήρα λουσμένο από το λευκό φως του λαμπτήρα από πάνω, κοίταζε κατάματα το είδωλό της, άκουγε τον βόμβο του αεροπλάνου που απογειωνόταν έξω στην πίστα, και ξανάβρισκε στο βλέμμα τη χαμένη νιότη της, την αιώνια νιότη την ξανάβλεπε να επιστρέφει. Δραπέτευε ευτυχισμένα από τη φυλακή ενός κενού θεσμού, μιας παράνοιας που δεν ήξερε γιατί άργησε τόσο να διαγράψει. Και ήταν τόσο εύκολο τελικά! Τόσο εκρηκτικά λυτρωτικό και χαρούμενο! Πόσο συχνά από μια χαζή δειλία θυσιάζει κανείς τη ζωή του...
Δε χρωστά την ψυχή της παρά στο Θεό, ένα Θεό που δίδαξε: Μάθετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει! Η δικιά της η αλήθεια είναι πως κάποτε, μικρή και ανώριμη, παντρεύτηκε έναν εντελώς αταίριαστο άντρα, έναν άντρα που την έκανε όλο και χειρότερο άνθρωπο.
Ελεύθερη!
Στις τουαλέτες του αεροδρομίου της Χαβάης κατάφερε να κάνει επιτέλους ματ σε ένα δαιμονικό παιχνίδι όπου είχε σκαλώσει. Η υπομονή είναι μεγάλη αρετή, αλλά είναι και βλακεία κάποιες φορές. Είναι το άλλο όνομα, το ψευδώνυμο μάλλον, της δειλίας και της βλακείας. Πάντα η διάκριση! Η διάκριση μόνο ξεχωρίζει εκείνα για τα οποία αξίζει να αγωνίζεσαι, να υπομονεύεις, να καρτερείς. Αλλιώς δεν είσαι παρά ένας χαζός που χαζά σπαταλιέται.
Λάμπει ξανά έπειτα από χρόνια, μέσα στον καθρέφτη από φρέσκια όρεξη, από χαρά για το κουράγιο που βρήκε. Μια ιθαγενείς με γαλάζια ρόμπα μπαίνει στις τουαλέτες με μια σφουγγαρίστρα και έναν κουβά, μυρίζει παντού απορρυπαντικό σαν ακριβό άρωμα. Της χαμογελάει η αντανάκλασή της και η καλή γυναίκα της ανταποκρίνεται. Θα έχουν δει πολλά τα μάτια της σε τούτο το αεροδρόμιο των συναντήσεων και των αποχωρισμών. Συνηθίζουμε να μελαγχολούμε με τους αποχωρισμούς, αλλά να που υπάρχουν και αντίο τρισευτυχισμένα!
Να γυρίσει με μια άλλη πτήση πίσω, να καθαρίσει από υποχωρήσεις μάταιες, υποχωρήσεις που διαφθείρουν και τον άλλο, τον εγωιστή άλλο που σου τις απαιτεί, να πετάξει τα μαγιό της στο φωταγωγό, να περάσουν χρόνια και να μη δει θάλασσα...
Μάρω Βαμβουνάκη
Συγγραφέας
Απόσπασμα από το βιβλίο «Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη»
Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ –Αθήνα 2012
