κι αστραφτερό σκοτάδι
κρατούν συντροφιά στα μαύρα κυπαρίσσια.
Τοπίο θανάτου,
χαρακωμένο από θλίψη αγιάτρευτη
κι εγώ, καταμεσίς του δρόμου
μήτε νεκρή ,μήτε ζωντανή,
με την σιωπή δεμένη τριγύρω .
Η νύχτα πέφτει εφιαλτικά,
επήξανε μέσα μου ασάλευτες οι μνήμες
καθώς ξυπνούν την λήθη
με τον πόνο αδάκρυτο
να βυθίζεται στην σιωπή της νύχτας.
Φορές φορές ακούω την καλοσύνη σου…
Φορές φορές ακούω το μαντολίνο σου να τραγουδά,
να τραγουδά για εσένα,
τον χαμένο στο κύλισμα του χρόνου.
Φορές φορές ακούω στην σιωπή την φωνή σου
μουρμούρισμα αγαπημένο – τραγούδι.
Κανείς υπαινιγμός για τίποτα,
κανένα παράπονο-όπως ήσουν πάντα.
Κι η σιωπή δυναμώνει την νύχτα
κι η νύχτα δυναμώνει την σιωπή,
και παγώνει τα πάντα.
Τι κρίμα ! Και ήσουν τόσο ζεστός άνθρωπος!
Αυτή την άγρια σιωπή, ποιος την αντέχει;;;
(Αφιερωμένο στον πατέρα μου)
ΚΑΙΤΗ ΚΟΥΜΑΝΙΔΟΥ
Εικαστικός-Ψυχολόγος
31/5/2014
