Πέρα μακριά κατά το βορρά πάνω από το σκοτεινό όγκο της Πάρνηθας ο αποσπερίτης έλιωνε και σκόρπιζε τα διάπυρα κύτταρα της φλογοβόλας ψυχής του στο άπειρο, πασπαλίζοντας το μεσοδιάστημα μεταξύ ουρανού και Γης με απαλή, μαγική χρυσόσκονη. Ασφαλώς εκείνη η συνάντηση σ’ αυτό εδώ το σημείο ένα χρόνο 
περίπου πριν, ήταν από εκείνες που λειτουργούν καταλυτικά στη ζωή ενός ανθρώπου.
Στην προκειμένη περίπτωση είχε σταθεί εκείνο το συναπάντημα μιαν αστραπή δημιουργίας και για τους δύο τους. Και να τώρα πλησίαζε η μεγάλη στιγμή και για τους δυο τους, όμως κάτι είχε αλλάξει στις σχέσεις τους, το ένιωθε σε κάθε συνάντησή τους, σαν κάτι ύπουλο και επίβουλο να καιροφυλακτεί για την κατάλληλη ευκαιρία για να μπει αμετάκλητα και καταστροφικά ανάμεσα τους. Σήκωσε τους ώμους του, σε μια κίνηση αδυναμίας να υπερκεράσει τη ροή των γεγονότων και των καταστάσεων και πήρε να κατηφορίζει προς τα φώτα των πρώτων σπιτιών, που μόλις είχαν ανάψει, προσπαθώντας να διαλύσουν το μαύρο σώμα του σκοταδιού.
Ο Νίκος Σιγανός άφησε με μια κουρασμένη κίνηση το πληκτρολόγιο του υπολογιστή πάνω στο γραφείο κι έτριψε τα μάτια του να τα ξεκουράσει από την ακτινοβολία της οθόνης. Κοίταξε το ρολόι απέναντι στον τοίχο. Η ώρα πλησίαζε εννέα. Τρεις ώρες έγραφε συνεχώς. Ήταν απίθανο πως περνούσε ο χρόνος, όταν ήταν βυθισμένος μέσα στα γεγονότα, τους ήρωες και τα νοήματα του μυθιστορήματος του.
Κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη απέναντί του το μεσόκοπο άνδρα, που του ανταπέδωσε αυτόματα το βλέμμα. Μερικές γκρίζες τρίχες στους κροτάφους σηματοδοτούσαν το τέλος της νεότητας και την αρχή της ωριμότητας. «Της ωριμότητας ή του γήρατος; Όπως το πάρει κανείς», σκέφτηκε. Σηκώθηκε να ξεμουδιάσει και να γεμίσει το φλιτζάνι του με καφέ, που περισσότερο τον είχε για παρέα όταν έγραφε, παρά γιατί τον είχε πραγματικά ανάγκη. Γύρισε με το φλιτζάνι στο χέρι και κοίταξε έξω από το τζάμι της μπαλκονόπορτας.
Τα φώτα έξω στο μικρό πάρκο του φάνηκαν σαν μικρά φωτεινά ματάκια κάποιου άγνωστου, μακρινού επισκέπτη, που τον κοίταζαν λες και ήθελαν κάτι να του πουν. Τράβηξε την κουρτίνα με μια κίνηση εκνευρισμού, τώρα τελευταία είχε γίνει πολύ ευαιρέσθητος. Όσο πλησίαζε ο καιρός για την έκθεση του ζωγράφου και ταυτόχρονα έβαινε προς την ολοκλήρωσή του και το δικό του μυθιστόρημα, τόσο ένιωθε να τον πλημμυρίζει ένα αίσθημα ασφυξίας και έλλειψης.
Είχε μόνιμα την αίσθηση πως δεν μπορούσε να δώσει οντότητα στους χαρακτήρες των ηρώων του, πως μόνιμα κάτι του ξέφευγε μέσα από τα χέρια του. Τούτη η ψυχολογική του κατάσταση, είχε σαν αποτέλεσμα να εξωτερικεύεται στις σχέσεις του με τον Αλέξη, προσπαθώντας ασυνείδητα ως ένα βαθμό να τον κατευθύνει, έτσι ώστε να γίνει το ζωντανό πρότυπο και ταυτόχρονα η απόδειξη οντότητας του βασικού του ήρωα. Ένιωθε δεμένος με αόρατους αλλά πανίσχυρους δεσμούς με τη μοίρα του ήρωά του και τη ζωή του ζωγράφου, σε μια βασανιστική και ψυχοφθόρα εξάρτηση.
Νίκος Ταβουλάρης
Ποιητής-Συγγραφέας-Δοκιμιογράφος
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
