Το βιβλίο γενικά, είναι ακριβό για την τσέπη του πολίτη. Ο πραγματικός βιβλιοφάγος όπως συνήθως τον αποκαλούμε, διαβάζει ένα βιβλίο περίπου την εβδομάδα των διακοσίων σελίδων και άνω. Έχω την εντύπωση ότι δεν μπορεί αμέσως ν΄ αγοράσει ένα δεύτερο και ένα τρίτο ώστε μόλις ξεμείνει, να έχει ρεζέρβα κάποιο. Δεν μπορεί δηλαδή να διαθέσει ούτε εκατό ευρώ το μήνα για βιβλία. Αν όμως οι τιμές ήταν προσιτές, όχι μόνο για τους βιβλιοφάγους, αλλά για τον οποιονδήποτε πολίτη, έχω την εντύπωση, ότι όλοι οι Έλληνες θα διάβαζαν περισσότερο.
Πρέπει να πω, ότι τα θέματα των βιβλίων, που ζητάει ο κόσμος έχουν αλλάξει. Ισχύουν άλλα πράγματα σήμερα.
Οι γυναίκες πιστεύω ότι διαβάζουν περισσότερο απ΄τους άντρες. Προτιμούν μυθιστορήματα ερωτικά, περιπετειώδη και αστυνομικά θάλεγα. Παρακολουθώ στο μετρό και στα λεωφορεία, ότι πάμπολλες γυναίκες ταξιδεύουν μ΄ένα ανοιχτό βιβλίο μπροστά τους. Τις παρακολουθώ κι βλέπω μια αχνή ευχαρίστηση στο πρόσωπό τους. Ζούν δηλαδή εκείνη τη στιγμή, εκείνο το ωραίο το κάτι που τους προσφέρει το βιβλίο που κρατούν στα χέρια τους.
Οι άντρες πάλι κρατούν στο χέρι τους μια εφημερίδα, η ένα περιοδικό με αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες. Σ΄αυτούς βλέπω ένα θαυμασμό στο πρόσωπό τους κι επόμενη σελίδα αργεί να γυρίσει, αφού το μάτι δεν χορταίνει την προηγούμενη.
Στους άντρες ακόμη, παρατηρώ ότι τους αρέσει να διαβάζουν πορνοβιβλία και σκληρά αιματηρά αστυνομικά. Επίσης βλέπω ότι αρέσκονται στα ιστορικά κι επαναστατικά θέματα. Τα ερωτικά, τα τρυφερά και της ανθρωπιάς δεν τους συγκινούν.
Οι συγγραφείς σήμερα, βλέπουν αυτές τις μεγάλες αλλαγές, τις διαισθάνονται μάλλον και προσπαθούν να βρούν άλλους κώδικες επικοινωνίας με τον κόσμο. Ψάχνουν το εντυπωσιακό και το βίαιο, το αρνητικό, την ίντριγκα και το βρώμικο.
Η λογοτεχνία δεν έχει την πρώτη θέση στην ανάγνωση όπως θα έπρεπε. Κυρίως, η ποίηση. Αυτή έχει λείψει από τις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων. Δεν έχει πέραση καθόλου. Ίσως τη λογοτεχνία γενικά, να την θεωρούν κάτι το πολύ «ΥΨΗΛΟ» και να μην την θεωρούν πολύ εύληπτη για το ευρύ κοινό. Φαίνεται πως ο περισσότερος κόσμος, θέλει κάτι το απλό, κάτι το διασκεδαστικό που θα τον κάνει να μην προβληματίζεται με δύσκολα. Τα δικά του προσωπικά δύσκολα, του είναι αρκετά και δεν θέλει άλλα.
Το κακό είναι ότι η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, αδιαφορούν για τέτοιου είδους εκπομπές (λογοτεχνικές). Θα ήταν όμως ένας ωραίος και έξυπνος θάλεγα τρόπος να τραβήξει όχι τους μεγάλους τόσο, όσο τη μαθητιώσα νεολαία, που ίσως θα βρίσκει ενδιαφέροντα πράγματα για το σχολείο της. Του ήλιου φαεινότερο είναι, ότι τα παιδιά δεν διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία, όπως παλαιότερα. Οι κλασικοί συγγραφείς υπήρχαν σε κάθε σπίτι και τους διάβαζαν μικροί και μεγάλοι.
Ήθελα νάξερα, οι συγγραφείς γιατί γράφουν και σε ποιους απευθύνονται;
Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, το INTERNET με τις παντός είδους εικόνες του, έχουν αντικαταστήσει το λόγο, το συναίσθημα, τη γνώση της γλώσσας, που στο τέλος να μου το θυμηθείτε θα μας δίνουν προβληματικά παιδιά.
Αυτό δεν το θέλω και δεν το εύχομαι, σε καμία περίπτωση. Γι΄αυτό συστήνω το βιβλίο που υπάρχει για όλα τα γούστα σαν καθημερινό μας σύντροφο.
Βασιλική Μυλωνοπούλου
Συγγραφέας
Χρονογράφημα από το βιβλίο «Οι Bon Viveurs της παρανομίας»
Εκδόσεις ΛΕΞΙΤΥΠΟΝ(2010)
