΄Εχεις δει κανένα πανό να λέει «αυτό που προτείνω έχει και κάποιες αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις»; ΄Η «η γιορτή πατάτας ίσως μαζέψει αρκετό κόσμο για ένα αξιοπρεπή χορό σε κύκλο»; ΄Οχι. ΄Ολοι θα είναι στη γιορτή πατάτας. Ο-Λ-Ο-Ι. ΄Ετσι λέει το πανό. Και το πιστεύει. Κανένα περιθώριο αμφιβολίας.
΄Οχι φίλε, όχι εδώ. ΄ Ετσι είμαστε. Ξέρουμε μιαν αλήθεια και τη φωνάζουμε. Και την πιστεύουμε. Κανένα πανό δε διαφωνεί με όσα εκφράζει. Εκτός αν έχει σχιστεί! Χα! Θα ήταν πανό με σχιζοφρένεια!
Πλάκα-πλάκα, έτσι την πάτησα κι εγώ. Στο ίδιο Δωμάτιο χρόνια και χρόνια- ή ήταν μήνες; βδομάδες; μέρες; Δεν ξέρω, αλλά τα χρόνια ακούγονται καλύτερα! Σαν ιστορία γέρου πολεμιστή. ΄Οταν με πήραν από το χρωματοπωλείο ήμουν σχεδόν τετράγωνο. Τους άκουσα τότε, έψαχναν ένα όμορφο πανό, να το βάψουν κόκκινο και μαύρο για μια μεγάλη γιορτή στο δρόμο. ΄Η κάτι σα γιορτή. Θα μαζευόταν κόσμος και θα είχε φωνές. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα από τη γιορτή της πατάτας! Πολύ καμάρωνα.
Κι ύστερα, πριν τη γιορτή, μάλωσαν ο Πάνος και η Κική. Σκέτο μαύρο χρώμα ήθελε ο ένας, να βάλει και κόκκινο ήθελε η άλλη. Και τραβούσαν από δω ο ένας, από κει η άλλη. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και, μ’ έσχισαν. ΄Ετσι έμεινα στο Δωμάτιο. Δεν ήταν κι άσχημα. ΄Εμεινα εκεί ν’ ακούω συζητήσεις, να βλέπω ταινίες, να καταγράφω. Μεταφορικά μόνο. Μέχρι χτες. Χτες γράψανε πάνω μου τις πρώτες μου λέξεις. Είναι κάτι σα μαγικό αυτό που συμβαίνει όταν γράφονται λέξεις σε ένα πανό. Αλήθεια φίλε. Ο άνθρωπος στάζει τις λέξεις από την καρδιά του και το πανό τις ρουφάει στη δική του. Αλλά όχι εγώ. Που έχω σχιστεί. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Δεν ήθελα να είμαι πολιτικό πανό. Πιο παλιά, στο χρωματοπωλείο όταν ήμουν, δε με ένοιαζε. Μπορώ να σου πω ότι θα το ήθελα κιόλας, γιατί είχα ακούσει κι εγώ τις ιστορίες για όλα εκείνα τα πολιτικά πανό που αγαπήθηκαν πολύ. Και πάθιασαν τους ανθρώπους. Κι ας ήταν επίπεδα. Αλλά στο Δωμάτιο είδα τα παιδιά να μαλώνουν για τα πολιτικά. Και δεν μου άρεσε. Μια χούφτα φίλοι που πίστευαν μαζί, τελικά να σχίζονται. Μεταφορικά μόνο.Ευτυχώς!
΄Ηλπιζα ότι μια μέρα θα ανακοίνωνα την επόμενη προβολή ταινίας. Ή ακόμα καλύτερα, ότι θα την πρόβαλαν πάνω μου! Αυτό ήταν το όνειρό μου όσο ήμουν σο Δωμάτιο – όχι ότι για τις ταινίες δεν μάλωναν, αλλά να, σαν φίλοι μάλωναν, αγαπημένα. Ω, αυτό θα με έκανε στ’ αλήθεια πολύ ευτυχισμένο. Ποτέ πριν δεν είχα όνειρο, ξέρεις, φίλε.
Τελικά όμως βρέθηκα στη μεγάλη Πλατεία, με κόσμο πολύ. Κρατούσαν κι εκείνοι τα δικά τους πανό. Όλοι τους θυμωμένοι. Όλα τους θυμωμένα επίσης. Κουνιόντουσαν –άνθρωποι και πανό – με ρυθμό και θυμό. Αναρωτήθηκες ποτέ τι μπορεί να συμβεί αν μαζευτούν αρκετοί θυμωμένοι άνθρωποι σε ένα μικρό χώρο; Τι μπορεί να συμβεί με όλη αυτυή την άσχημη ενέργεια; Και να ξέρεις: ο άνθρωπος που κρατάει πανό είναι πάντα πολύ πιο θυμωμένος από αυτόν που δεν κρατάει! Είχα αράξει στα χέρια που με κρατούσαν (δεν θα σου δώσω ονόματα, είναι δύσκολες οι μέρες, άκου με!) και σκεφτόμουν πόσο πιο πολύ αγαπώ τους ανθρώπους που κρατάνε πανό από εκείνους που δεν κρατάνε. Κι ας μη θέλω τα πολιτικά συνθήματα. Τουλάχιστον ο θυμός τους είναι ειλικρινής. Και εκφράζεται. Και το πιστεύουν. Ακόμα κι αν τους κάνει επίπεδους. Σου το είπα, είμαι πανό με βάθος. Μεταφορικά μόνο!
Αλλά να, κάτι τέτοια σκέφτομαι πάντα και παιδεύομαι. Αφού αγαπώ τους θυμωμένους ανθρώπους γιατί να μην πιστεύω το μήνυμά τους; Γιατί να μην μπορώ να γίνω ένα μαζί τους, να δονηθώ και να ενωθώ με την καρδιά τους; Γιατί δεν απορροφώ το μήνυμα ως τη δική μου καρδιά;
Θα ήθελα να είμαι ένα επίπεδο πανό. Να παθιάζομαι όπως όλα τα άλλα που είδα απόψε στην Πλατεία. Αλλά έχω σχιστεί. Και η Πλατεία σχίστηκε απόψε. Σχεδόν. Τραβιόταν από δω και από κει, σαν κι εμένα στα χέρια του Πάνου και της Κικής. Και έτρεμε. Και οι άνθρωποι φώναζαν – σα να μάλωναν, μόνο που φώναζαν όλοι μαζί. Και μετά έπεσε σκοτάδι στην Πλατεία. ΄Επεσα κι εγώ, έπεσαν όλα τα πανό. Πέσανε και οι άνθρωποι. Μόνο τα μηνύματα δεν πέφτουν ποτέ. Ότι κι αν γίνει σ’ αυτούς που τα μεταφέρουν, ό,τι κι αν γίνει σ’ αυτούς που τα κρατάνε.
Σ’ ευχαριστώ που με βρήκες φίλε.
Σου αρέσουν οι ταινίες;
Μαρία Ρογδάκη
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Από την Ανοιχτή Λογοτεχνία OPEN BOOK 12/12/12 «οκτώ ιστορίες για μια πλατεία»(2012)
www.openbook.gr
