Στο περιβόλι της σιωπής
βγαίνω σεργιάνι και θρηνώ
χρόνια που φύγαν, Φιλντισένια μου.
Μέρες γιορτινές βράδια καλοθύμητα.
Ανοίγω τις σελίδες απ’ το ρομάντζο της ζωής,
τίποτε δεν παλιώνει από σένα...
ότι έχει γραφτεί στη μοίρα τη δικιά μας,
Φιλντισένια μου!
Κ’ ήταν η φωνή σου μια μουσική
ζωγραφισμένη από χρώματα.
Χίλιες ζυγιές βιολιά σου παίζανε όνειρα
αβασίλευτα.
Στην ανέμη της νιότης,
στου χρόνου το γοργό ρυθμό,
έφηβος Μάης ξέπλενε τα προικιά σου!
Κόκκινα-λευκά μαντήλια,
στους αιώνες άλλοιωτα...
γραμμένα στην αρεσιά της μάνας σου.
Κορίτσι αβάσταχτου καιρού
που στις παλίρροιες των νόστων
θάβεις τους καημούς,
όπως η ΄Αγια θαλασσινή κρύβει
το τάμα της στις απλωσιές του πέλαου!
Μέσα από χίλιους ύπνους, Ευτέρπη,
Ερατώ, σ’ άγγιξα μια φορά και καλοσύνεψα.
Αντώνης Γιαννόπουλος
Ποιητής
Απόσπασμα από το ποιητικό έργο «Φιλντισένια» (Πεζοτράγουδα)
Εκδόσεις ΔΡΥΜΟΣ – Αθήνα 2007
