εκεί όπου θα σπάσω τον κρίκο
της ανελέητης ατυχίας που με κυνηγά.
Πέταξα της βλαστήμιας το αμπέχονο
κι έκοψα υάκινθους για να ντυθώ.
Τη γλώσσα μου έπλυνα με ροδοπέταλα
της ευγένειας
για να μοσχομυρίζουν τα χνώτα μου
όταν θα μιλάω για σένα.
Να αιμορραγούν οι λέξεις από αγωνία
καθώς θα σου ζητώ να μ' αγαπήσεις.
Αγάπησε με.
Η φλόγα στη γλώσσα μου πυρώνει τις λέξεις
για να ερμηνεύσει το άρωμα της παρουσίας σου.
Άφησε να σ’ αγαπήσω.
Στο ράγισμα των αναμνήσεων
μόνο το χρώμα και η πυκνότητα
των μαλλιών σου
μπορούν να επουλώσουν τραύματα
και να φέρουν τον λυτρωμό.
Αγάπησε με.
Μπορεί αύριο να μην είμαι δίπλα σου,
όμως οι ατέρμονες βολές των ματιών σου
-οι σκιές που θα με ακολουθούν σε κάθε μου βήμα-.
Αγάπησε με, γιατί
εσύ μόνο μπορείς να μου βγάλεις
το εισιτήριο της επιστροφής.
Γιώργος Σταυράκης
Ποιητής
Μέλος της "Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών"
